People are people.

Mensen zijn zestig jaar na 'de oorlog' nog steeds extreem gevoelig voor alles wat hen er aan doet denken.
Ik vraag me wel eens af wat de zin of de onzin van die gevoeligheid is, of meer nog, of ik het eigenlijk gerechtvaardigd vindt.
Want wie mag die gevoeligheid bijvoorbeeld eigenlijk nog hebben?
Moet je er bij geweest zijn of een nazaat van een direct betrokkene, heeft het met culturele achtergronden te maken, of wellicht toch meer met universele politieke voorkeuren?
Ik weet alleen dat diezelfde gevoeligheid voor velen kennelijk geen probleem is, wanneer er op het journaal weer eens een item is over de verschillende 'opbouwmissies' waar we onze kinderen naar toe sturen.
Hetzelfde geldt overigens voor iedere advertentie die we tegenkomen voor onze krijgsmacht, waarin ons steeds weer wordt verteld dat het gewoon een goede baan is, net als andere banen.
En aan dit bedrog maakt elke overheid wereldwijd zich schuldig.
Een vriendin komt regelmatig op een burcht in Duitsland met een interessante geschiedenis.
Elk jaar vindt daar een europees/internationaal festival plaats waar mensen met muziek, dans en discussies nader tot elkaar proberen te komen.
De oprichtster van dit festival is iemand die vroeger bij de Hitlerjugend zat, zoals iedere andere keurige Duitse jongere die deed wat zijn of haar ouders zeiden.
Na de oorlog kwam het besef dat ze was verraden door de vorige generatie, dat ze was gebruikt voor een ideaal dat geen ideaal was, maar gewoon een leugen.
De leugen dat verschillen tussen volkeren oorlogen kunnen rechtvaardigen.
Het festival viert derhalve ieder jaar alle verschillen tussen culturen, maar de bezoekers gaan tegelijkertijd heel bewust op zoek naar internationale solidariteit, opdat nooit meer, nooit meer....
Aan de voet van de heuvel, waar deze burcht op gebouwd is, ligt een ere-veld voor duitse gevallenen en mijn vriendin is daar vorige week met een groep Israëlische jongeren geweest om een krans te leggen.
Jonge mensen die de tweede wereldoorlog niet hebben meegemaakt.
Ontroerend was dat deze jongeren alleszins bereid waren vooral naar de toekomst te kijken, wrang dat een groot deel van hen over twee jaar het Israëlische leger in moet, en een uniform aan krijgt gemeten met alle gevolgen van dien...
Ander conflict, dezelfde leugens.
Jongeren vragen zich niet elke dag af wat er klopt van alle informatie die al vanaf je derde aan je wordt voorgeschoteld door leraren, politici, je ouders en allerlei andere gezagsdragers.
Ook al hebben ze ongetwijfeld zo nu en dan in de gaten dat alle mensen in principe op elkaar lijken en door dezelfde basis-behoeften gedreven worden.

Ik doe vooralsnog toch mijn uiterste best mijn kinderen in ieder geval te doordringen van het gegeven dat geen enkel land het waard is om voor te sterven, dat grenzen eigenlijk vooral in de hoofden van mensen bestaan en een nationaliteit maar een 'idée fixe' is...
Een generatie die alles voorkauwt en jou constant voorhoudt wat je moet voelen en denken, nodigt natuurlijk uit om een gezond wantrouwen te koesteren tegen allerlei al te stellige opvattingen.
Maar dat betekent tegelijkertijd dat wanneer ik mijn kinderen constant confronteer met dit soort ideeën...
Ik krijg misschien, door hardop al deze vragen op te werpen, veel te eigenwijze en kritische kinderen.
Met wat geluk.