Toch nog warm.

Eigenlijk was ik helemaal niet echt in de stemming.
Koud, rillerig, en moe.
Maar het is zo'n moment waarop je niet weer degene wilt zijn die saai thuis blijft.
Bovendien weet je meestal dat je als je er eenmaal bent, het eigenlijk toch heel erg fijn is om daar te zijn.
Dus toch op de fiets naar het Waalstrand.
Ik had minstens een uur en een biertje nodig om een beetje te acclimatiseren.
Veel mensen die ik zou moeten kennen, maar omdat ik niet meer zoveel onder de mensen kom kende ik ze niet, zelfs niet sommigen die mij wel leken te kennen...
Diana Ozon liep rond, die herkende ik dan wel weer, maar die kent mij natuurlijk niet.
Habana is een jaarlijks fenomeen, waarop je iedere keer weer denkt dat er verdorie nu eens iemand de moed zou moeten hebben om er permanent een strandtent neer te zetten, ook buiten de vierdaagse feesten om, het is tenslotte een stads-strand.
"Zie je wel, is eigenlijk toch leuk hier!" dacht ik nog...
Na het eten splitsten we op.
Ik liep, min of meer om op te warmen, een tentje in en daar zat een man, Niels Duffhües, piano te spelen.
Een cello zette in, een paar violen, en ik was verkocht.
Er komen af en toe wél mooie dingen uit Oss, waarvan akte.

Buiten regende het en er was een regenboog, kwam mijn zoon melden.
Na afloop staat mijn dochter bij een andere tent in de regen.
Ze had gedichten staan luisteren.
Ze wilde weer eens geen jas aan, en heeft het steenkoud, maar staat braaf te wachten tot Diana Ozon klaar is met een interview...

Zodra ze kans ziet sprint ze dan ook het podium op en begint een geanimeerd gesprek met iemand die ik alleen van televisie ken.
Ze weet een dichtbundel los te troggelen met een opdracht, de auteur is verrast en uiterst aimabel, en de avond van onze dochter is gemaakt.
De hele weg naar huis jubelt ze over het kapsel van de dichteres, en dat ze zo lief lachte en dat het zo vet cool is dat ze een gesigneerde dichtbundel heeft van een echte beroemde schrijfster...
Thuisgekomen google ik op de zanger in het tentje.
Oha!

Dat verklaarde het warme, sonore en ietwat melancholieke stemgeluid van deze meneer!
En ik, imbeciel, had eigenlijk thuis willen blijven...
Dat zal me definitief leren.