Oha!

Het verhaal van de vroeg volwassen dertienjarige, die met toestemming van haar ouders haar eigen pad mag kiezen in weerwil van de boze buitenwereld kan bij deze drastisch worden genuanceerd.
Gelukkig.
Ik kwam er niet meer uit, had ook de hele tijd die jongen en die mevrouw voor ogen, hen was het immers ook gelukt, en uit de berichtgeving leek de enige handicap van Laura haar leeftijd...
Ik kreeg nogal wat gefrons, iedere keer als ik zei dat het misschien toch, ach, je weet het niet, je zou het kind moeten kennen, enzovoorts....
Openlijke twijfels aan mijn opvoedkundige capaciteiten waren mijn deel.
Mijn dochter zou ook heel graag met een paard door de wereld willen trekken, en overal kunstschatten opgraven, het liefst wat terracotta-soldaten in China, maar een paar romeinse vaasjes in de buurt van Rome zouden ook al wel volstaan.
Dat ze tien jaar oud is vormt geen enkele belemmering in haar ogen.
Ze ziet toch ook wel wanneer dat paard dorst heeft, en ze heeft een mobieltje.
Maar wij vinden, als u dat geruststelt, het helemaal geen probleem om 'Nee' te zeggen op de meeste dingen die onze kinderen willen.
Wij zijn dan ook hardvochtige ouders die hun kinderen niets gunnen.

Daar waar bijvoorbeeld die Engelse jongen ook uit een situatie kwam waar iedereen wist wat ze aan elkaar hadden, is het in het Nederlandse verhaal een...ja, dus, heel ander verhaal.
Misschien spreek ik ook wel voor mijn beurt, zoals de vader van Laura zijn dochter souffleerde, als ik nu hardop denk dat het helemaal niet Laura, maar haar papa is, die dit een cool plan vond.
Dit is geen strijd van Laura tegen de starre volwassenen en instellingen om haar heen, die haar niet serieus willen nemen.
Dit is een vulgair territorium-dispuut tussen twee gescheiden mensen, en de hele mediahype had voorkomen kunnen worden als dit een paar weken geleden bekend zou zijn geweest.
Helder.