Niet mijn probleem.

Het moest natuurlijk een keer gebeuren...
Nadat ik in een nieuwe studiegroep vakdidactiek was gezet, beter bekend als Het Land Der Grote Ego's, zat ik eigenlijk stiekem een beetje te wachten tot er iets mis zou gaan.
Drie weken ging het goed, tot gisteren...
"Jij hoort hier helemaal niet! Wat doe jij eigenlijk hier?"
"Ik moest deze cursus gaan volgen"
"Ze hebben @$*! de verkeerde criteria gebruikt bij jou! Dat doet die vaksectie helemaal niet goed!"
"..............."
"Dat is echt een groot probleem, echt heel, heel erg lastig..."
"................"
"Ik zou dus tegen jou willen zeggen, los het maar heel snel op!"

"Ehm...Nee hoor! Ik ga helemaal niets oplossen, ik ben namelijk niet de probleemeigenaar. Ik stel voor dat jullie even met de verschillende secties onderling bespreken waar het fout is gegaan met die criteria, die stel ik namelijk niet op, en als jullie weten wanneer ik welk onderdeel moet gaan doen, dan hoor ik het wel!"
"Maar dat gaat zo toch niet, jij past helemaal niet in ons format"
"Ik hoef niet in het format te passen, ik betaal als het goed is voor maatwerk (dat heb ik altijd al eens willen zeggen en nu had ik eindelijk eens de kans, maar het voelde lang niet zo lekker als ik me altijd daarbij had voorgesteld...)!"
"Ja maar dat kunnen we helemaal niet waarmaken, dat is een streven, dat hadden ze ook nooit moeten zeggen tegen jullie...dat begrijp je toch zeker wel?"
"Tja, wederom niet mijn probleem, sorry..."
"................."
"Dus...een hele goedenavond verder nog!"
Ik ga nu minstens een half jaar tot een jaar langer over die studie doen, omdat iemand er gisteren geheel toevallig achter kwam dat ik in augustus een volle stage had moeten aanvragen.
Duh.
De hele situatie is alleen nog in 'turbo-mode' te houden als ik nu mijn hele leven (mezelf, gezin, werk in random order) op zijn kop gooi en een burn-out aanschaf, want met een extra dag onbezoldigd er bovenop gooien per onmiddelijk is succes verzekerd aangaande dat laatste.
Dat gaan we niet doen dus.
Dat ik niet volledig in paniek raakte (?), iemand bood me zelfs een glaasje water aan tegen de schrik omdat het zo'n groot probleem was (!), verbaasde de nogal getergde docent...
Maar vijftien jaar geleden was deze onderwijsinstelling niet anders, ik wist precies waar ik aan begon.
Ik heb ondertussen het vermoeden dat "het in wezen flexibele format" overigens nog net zo weerbarstig is als toen.
Ik heb gelukkig alle tijd van de wereld en ook dat vonden ze heel, heel erg wonderlijk....
Zen.