De dagen worden nu wel erg kort...
Ik voel gewoon, als dit zo doorgaat, dat ik er weer in ga trappen, net als ieder jaar.
Gênant, ik leer het nooit.
Die lichtjes straks, de sfeer van bezinning, en daarna de veel te snel vergeten koude douche van de commercie die ik me pas weer herinner als ik hem ervaar.
Maar het boeit niet, ik ga waarschijnlijk toch voor de bijl.
Zelfbehoud in zekere zin, veel oubollige troostende belletjes op de radio om mezelf niet te horen denken.
Het begint eigenlijk al in oktober met de komst van de bisschoppelijke kindervriend, en alle daaraan gekoppelde verwachtingen, ondertussen een goed excuus om veelvuldig aan de chocomel met rum te gaan, gewoon meedrijven, anders gaat niet...
De 13e december is Lussinatt , jonge dochters uit het gezin dragen een kaarsenkroon op hun hoofd, want ze brengen het licht weer naar binnen, én koekjes, ook niet verkeerd.
De volgende ga ik ook inzetten om iets te maken van de te korte dagen.
Yule, de midwinterzonnewende, de langste nacht.
Ik vier het dan maar meteen een paar dagen, dan kan het nog doorgaan voor de moeder van alle feesten waarbij ik me toch al in alle mogelijke bochten wrong om het vooral niet te negeren, daar ligt het te gevoelig voor.
Dus hier is het licht, de kaarsen, de chocomel, de intenties en over een paar weken het groen.
De deur staat open, ik ben er weer ingetrapt en iedereen is welkom om mee te doen.
2 comments:
Over een paar weken halen we weer een boom in huis, dat blijft mijn favoriet, want het ruikt zo lekker.
Verder moet Sadotank 24 december optreden in Leeuwarden, dat word dus een feestje van een hele andere orde ;)
No silent night! :)
Post a Comment