En...wie stak de lont nu aan?

Acht jaar premier geweest, en zijn vierde gevallen kabinet .
Het parlement wilde ondertussen simpelweg dat de regering zich aan haar belofte houdt.
De Uruzgan-missie zou stoppen in 2010; belofte maakt schuld, ingewikkelder moet je dit eigenlijk niet maken.
Kan trouwens wel.
Door bij alles te stellen dat het steeds een kwestie van interpretatie is, niets is gehouwen in steen, alles ten alle tijde her-overweegbaar.
Is politiek dan toch meer gebaseerd op Tao dan ik altijd dacht?
Vergeet zorgvuldige strategie en lange termijn planning.
Begin gewoon elke dag opnieuw, en in zo'n scenario mag, nee!, moet zelfs gedraaid worden, doe je dat niet loop je zelfs het risico de schuld te krijgen van de hele mislukking.
Uruzgan wordt nu, uit opportunisme, vergeleken met een bananenschil, en zou in crisistijd niet belangrijk genoeg zijn geweest om een regering te laten vallen.
Maar als een oorlogsdeelname zonder draagvlak niet belangrijk genoeg meer is, wat is het dan wel?
De politieke verhoudingen zullen dus binnenkort helder worden, of weer niet, omdat het Nederlandse electoraat steeds weer een herhaling van zetten doet, want nooit een meerderheid en zonder coalitie geen kabinet.
Lood om oud ijzer.
Een coalitie vormen wordt misschien zelfs onmogelijk straks.
Ondertussen worden de gemeenteraadsverkiezingen hiermee een echte generale repetitie voor de op handen zijnde landelijke verkiezingen.
En het perfecte toneel voor een grote-mensen-ruzie die zich alleen nog in taal onderscheidt van voeder-tijd in een apen-kolonie.