Pasen in zicht.

Ik mocht vroeger altijd zelf mijn kleren uitzoeken als er wat nieuws aangeschaft moest worden.
Dat was met Kerst, Pasen en Pinksteren, en voordat het nieuwe schooljaar begon.
Later kreeg ik kleedgeld, maar dat waren de vier momenten in een jaar dat ik met mam naar de stad ging en mocht uitzoeken wat ik wilde dragen.
Mijn moeder had meestal een ander idee over wat 'hip' was, maar liet me toch aantrekken wat ik zelf mooi vond.
Het gevolg was niet zelden dat ik compleet voor schut liep, met de meest onmogelijke psychedelische kleurcombinaties, maar als ik foto's zie van iedereen uit het begin van de jaren 80 was ik kennelijk niet de enige.

Die kleren werden eerst voor de 'hoogtijdagen' weg gehangen in de kast, waar ik ze dan wel eens uithaalde, voor de spiegel paste en er aan rook, want dat vond ik fijn, de geur van nieuwe kleren.
Zo ging het ook die Pasen voordat ik naar de middelbare school ging.
Helemaal in het nieuw, een gedurfde zuurstokroze broek van glimmende stof met een witte riem, een wijde blauw-roze-geel-wit geruite bloes met daar onder een shirt in de kleur van de broek.
En witte lakschoenen waren weer helemaal terug, deze keer met brede neuzen.
Ik mocht nog even buiten spelen tot mijn ouders ook hun nieuwe outfit aan hadden, maar ik mocht uiteraard niet mijn kleren vies maken.
Zondagen waren dagen om niet in de modder te spelen, en al helemaal niet Paas-zondagen.
Achter het gemeentehuis was een sloot, een stinksloot, met veel drab uit het riool en algen, ongeveer een meter breed.
Ik sprong wel over bredere beekjes en greppels.
En er gebeurde wat er gewoon moest gebeuren.

Ik viel niet een beetje in de drab, zo met één been of alleen maar met een voet...
Ik ging kopje onder en heb nog tien minuten geworsteld om uit die sloot te kruipen (want als modder nat wordt, wordt het ook erg glad),ik gleed steeds weer terug, plat op mijn buik.
Met lange groene draderige algen in mijn haar en naast plakkerige modder mijn hartje in mijn witte lakschoenen liep ik terug naar huis.
Waar mijn ouders helemaal spik en span klaar stonden om op familiebezoek te gaan.
Ze waren zo totaal uit hun doen toen ze me zagen dat ze vergaten te mopperen.
Ze moesten me dan ook eerst afspoelen om te kunnen zien of ik wel hun kind was.
Ik had een grondige hekel aan Zon en feest-dagen, vanwege die hele verkleedpartij.
Mijn kinderen hebben dan ook nooit 'goede' kleren aan.
Gewoon kleren.
Maar ik ben nog steeds niet dol op zondagen.
Ze voelen nog steeds lang en saai en ze zijn de dag voor maandag.