Mensen die niet van motoren houden vanwege het geluid,of om andere redenen kunnen dit stuk wellicht met liefde negeren.
Mensen die wel van motoren houden, omdat ze de hele techniek op prijs stellen overigens ook denk ik, want technisch gezien heb ik absoluut niets te melden over die dingen.
Ik weet nu wat een fatboy, een sissybar en een jiffypad is, maar als u mij vraagt wat voor een motor mijn lief rijdt, zeg ik "een hemelsblauwe Honda", daar heeft dus niemand iets aan.
Berijden kan ik zo'n ding ook al niet, ik ga achterop, en op de vraag hoe dat moet kreeg ik een kus en de mededeling "meehangen in de bocht, stilzitten en mooi zijn".
Dit stuk gaat eigenlijk ook over iets anders.
Niet over die motoren zelf, maar over de mensen die er op zitten.
Een motor definieert als het goed is niet wat je bent, maar kan wel horen bij de manier waarop je wil leven.
Er hangt een aura van vrijheid en non-conformisme om motorrijders, wellicht een beetje cliché om dat te willen zien, maar er zit toch wel een forse kern van waarheid in zo heb ik gemerkt, je moet altijd iets verder kijken dan de buitenkant.
De motorrijders die ik ontmoet heb maakten stuk voor stuk de indruk dat ze in ieder geval tevreden waren met het leven dat ze leiden, en dat op zich is al heel non-conform als ik tegenwoordig zo om me heen kijk.
En met vrijheid is het toch al veel basaler, die zit in je hoofd of niet...
Het gezelschap waarmee ik op pad was voldeed om te beginnen al niet aan het stereotype van machismo, gebral en hobby-idiotie dat doorgaans wordt toegedicht aan fervente motorrijders, maar deze groep was hoe dan ook al op een eerdere camping geweigerd vanwege de simpele toevoeging: "Oh, en kunnen de motoren misschien naast de tent gestald worden?".
Uiteindelijk bleek een kleine boerderij-camping in Brabant zich van die hele beeldvorming weinig aan te trekken en stonden we met een cirkel van tentjes tussen een vijftal caravans die beter ingericht waren dan mijn eigen huis, maar met bewoners die het wel grappig vonden als we aankwamen of vertrokken...
Mijn referentiekader was door het samenleven met een biker natuurlijk al gevormd, en is door het afgelopen weekend alleen nog maar eens bevestigd; motorrijders (you know who you are) zijn in mijn ogen lieve, rustige, no-nonsense mensen die vooral genieten van het moment.
Bijzonder aangenaam.
Motorrijders grijnzen vaak breed als ze hun helm afzetten, ongetwijfeld is het dat rijden zelf waar ze zo blij van worden, dus gaat het toch nog heel even over die motor, want die veroorzaakt dat...
Je trekt in no-time op van nul naar honderd, door de wind voelt alles veel harder en sneller, het geeft ongetwijfeld een kick omdat het ook een beetje gevaarlijk is terwijl je zelf zo kwetsbaar bent, maar iedereen reageert daarop hetzelfde; "je moet ook durven leven, in de auto of te voet kun je ook doodgaan (dat valt gewoon niet te ontkennen) ", ook dat is een levenshouding....
Motorrijders lijken iets minder te piekeren dan de meeste mensen en ik denk dat ik nu weet waarom, want dat achterop zitten is misschien niet zo heel erg 'stoer', maar toch heel interessant, want je komt tot geheel nieuwe inzichten.
Je kunt namelijk helemaal niets en voor een rechtgeaard controlfreak als ikzelf betekent dat 'loslaten'; je kunt niet meesturen, je kunt (zou je dat kunnen/willen) niet roepen of waarschuwen want de bestuurder hoort toch niets, je kunt als je onderuit gaat alleen maar hopen; hopen dat je pak stevig genoeg is, dat er geen obstakel staat waar je langs moet...gewoon hopen, meer kun je niet...
Als ik na een klein half uur klaar ben met mijn pogingen al die bezwaren weg te redeneren, want dat doe ik, lukt nadenken op een gegeven moment gewoon niet meer.
Er gebeurt zoveel om je heen, er zijn zoveel prikkels, je registreert alleen maar snelheid aan de hand van de wind, de lucht boven je, de roofvogels die daar rondvliegen, je spieren die mee reageren met elke beweging die de motor maakt.
Er komt voor het denken iets anders in de plaats dat toch verdacht veel in de buurt van zen-meditatie komt.
Je hoeft er alleen maar te ZIJN.
Ik geloof dat mijn hoofd nog nooit zo leeg geweest is...
No comments:
Post a Comment