Gek staat tussen aanhalingstekens, want er zijn er genoeg met grootheidswaanzin die zichzelf helemaal niet gek vinden, alleen maar omdat het nergens op papier staat.
De meeste mensen die als gek worden bestempeld zou je ook excentriek kunnen noemen.
En ik houd erg veel van excentrieke mensen, zolang ze niet mijn leven onherstelbaar in de war schoppen, maar dat komt zelden voor.
Soms kom ik ze tegen, maar meestal lees ik over ze.
Ik kwam laatst in een verhaal terecht waar ik erg vrolijk van werd.
Het ging over de keizer van Amerika.
Een man die in de stad waar hij woonde een onwaarschijnlijk representatieve functie had verworven, zich veel zorgen maakte over de positie van Chinezen en voormalige slaven, en ijverde voor de aanleg van verschillende bruggen om de stad San Fransisco met de rest van het land te verbinden.
Hij was ooit op een goede dag doorgedraaid en had zichzelf via de krant in een open brief tot keizer en monarch van de Verenigde Staten benoemd.
Deze proclamatie werd in eerste instantie als grap gezien, maar vreemd genoeg vond de stad het geen slecht idee en ging er in mee...
De man had zijn eigen geld laten drukken (met zijn beeltenis erop, waarmee hij gewoon overal in de stad kon betalen), bewoonde een klein paleis (een sjofel pension waar hij woonde en hof hield) en voerde elk jaar een grote veteranen-parade aan.
Deze man was niet gek op zijn eigen merites, hij werd als gek gekoesterd door zijn stadsgenoten.
Misschien waren sommigen ook wel jaloers op hem, wat een droomwereld!, maar zeker is dat de stad erg gesteld was en is op deze onschuldige goedzak die als een krankzinnige stads-mascotte door iedereen met alle egards werd behandeld.
Mooi vind ik dat.
Ik moet nu, als het toch over krankzinnigheid gaat, trouwens ook denken aan die tegenpaus in Amerika, de zelfverklaarde enige en echte Paus, die aandoenlijk genoeg boven de garage van zijn moeder woont...
...maar ik vind Keizer Norton de Eerste veel gemakkelijker om van te houden.
No comments:
Post a Comment