Glorydays.

Al onder de tafelrand twitterend zit een verdachte in de zaal.
Twee stoelen verderop zit één van de jongens die hem al ruim vier jaar elke dag in een zwarte BMW mogen rondrijden, en er voor zorgen dat er ook in deze zaal weer niets met hem gebeurt, ongeduldig met zijn vingers te spelen; een paar uur wachten...
Deze verdachte laat zich theatraal als een mak lam naar de slachtbank voeren, wetende dat de kans op veroordeling toch zeer klein zal zijn.
Zijn advocaat stelt dat de verdachte absoluut geen antwoord zal geven op alle vragen die gesteld gaan worden, zich hiermee op advies van de advocaat beroepend op het zwijgrecht met uitzondering van een verhaal van twee minuten op papier, verstandig in mijn ogen omdat spontaan en onvoorbereid spreken voor de verdachte alleen maar rampzalig kan worden, want dat kan hij eigenlijk helemaal niet.
De verdachte zegt nog een keer dat het allemaal niet eerlijk is en dat hij eigenlijk best moe is, dat hij achter alles wat hij gezegd heeft staat, maar dat hij bepaalde dingen misschien niet gezegd heeft...
De rechtbank stelt: de verdachte poneert voortdurend en overal een stelling maar gaat een discussie steeds uit de weg.
De rechter moet hem vervolgens volgens protocol allerlei vragen stellen en meldt dat hij het prettig zou vinden als de verdachte dan op z'n minst reageert met de mededeling dat hij zich beroept op zijn zwijgrecht.
We mogen live kijken naar een toneelspel waarin de verdachte zijn advocaat laat melden dat hij daar eigenlijk gewoon geen zin in heeft, waarin iedere keer dramatische stiltes vallen als de verdachte een vraag wordt gesteld, hij glimlacht als zijn woorden herhaald worden, verongelijkt en met toegeknepen lippen de rechter aanstarend.
Het veroorzaakt een soort van plaatsvervangende ongemakkelijkheid bij mij terwijl ik het geforceerde gedoe allemaal gade sla.
Al helemaal als de verdachte vervolgens de rechtbank naar huis stuurt en niet meer mee wil doen, de derde schorsing volgt en daarmee de kous af lijkt te zijn, wordt vervolgd...
Ik krijg opeens een vreemd beeld in mijn hoofd.
Een oude man zit in een Venlose keuken drie hoog voor het raam, koffie, sigaret, boterham met leverworst...
De klok tikt, de radio van de buren staat hard, op de trap rennen wat kinderen naar beneden, buiten is het bewolkt maar droog.
Voor hem ligt een krant met een lang saai verhaal over een moeizame kabinetsformatie, Nederland heeft net de finale van het EK niet gehaald, en de aardappels zijn duurder geworden vanwege de natte zomer.
Naast de krant ligt een telefoon, maar hij twittert niet meer zo vaak.
Vroeger werd hij overal waar hij kwam gevierd, gevoed en herkend.
Er stond altijd een BMW met airco klaar, er stonden veel dollars op zijn bankrekening, hij was iemand...