Tien strafpunten voor mij.

Want ik ben er niet trots op.
Ook al was ik deze keer niet begonnen.
Of misschien toch wel, per ongeluk, een beetje.
Nadat ik een tijdje in een land heb rondgereden met weidse uitzichten en lege wegen, waar in steden iedereen gewoon rustig op zijn beurt wacht, elkaar een beetje de ruimte geeft, in het verkeer en ook daarbuiten overigens, moest ik letterlijk omschakelen naar verhoudingen die me vergeleken met waar ik vandaan kwam doen denken aan Madurodam.
Ik bevond me opeens weer in Nederland, waar iedereen haast heeft, maar vooral steeds aan het rennen is naar die plekken waar even niemand staat...
Ik was er even niet met mijn hoofd bij en bevond me, grote schrik!, opeens op een busbaan waar ik niet meer vanaf kon, niet meer achteruit kon (want grote bus) en niet kon doorrijden, want rood licht.
Althans, dat veronderstel ik als ik dit zie:

Dat is rood en dan stop ik.
Ik ken de verkeersregels.
Ik weet wat een busbaan is en dat je daar niet op mag rijden, ook al zat ik er mea maxima culpa opeens toch op.
Ik weet ook wat rood licht betekent, dat betekent stoppen.

Maar de busbestuurder achter mij was het met dat laatste niet eens en probeerde mij letterlijk, door tot op mijn bumper op te trekken, te dwingen om door te rijden.
Wat ik niet deed, want er kwamen allemaal auto's van rechts, de chauffeur achter mij claxonneerde, signaleerde en schold er ondertussen op los.
Zo'n bus is groot, ik ben niet snel bang maar deze meneer had een erg stevig argument onder zijn achterste dus ik kreeg een wee gevoel in mijn maag, ook al duurde het maar een seconde of twintig, dat lijkt dan opeens erg lang.
Maar tot de lichtjes op wit gingen bleef ik staan, of beter gezegd tot ik dacht dat ik veilig de kruising over kon omdat ik geen ander verkeer meer zag rijden.
De bus joeg me toeterend de kruising over, waarop ik me toch liet verleiden tot een gevalletje roadrage met bijpassend handgebaar, iets waar ik achteraf spijt van had, omdat ik zo graag cool, calm en collected wil zijn in het verkeer en iedere keer als ik jammerlijk faal geeft me dat toch een rotgevoel...
Buschauffeurs, die algemeen bekend nooit fouten maken weten wat het verschil is tussen deze lichtjes;

De eerste betekent recht vooruit, de tweede betekent stop, maar de derde betekent ook doorgaan ook al zegt die kleur stop, maar misschien is het percentage kleurenblinde mensen onder buschauffeurs zo hoog dat die kleur uiteindelijk niet zoveel uitmaakt, en de meneer achter mij vond dat als ik al de brutaliteit had om op zijn busbaan te rijden, dat ik dan ook maar moest weten wat die lichtjes me proberen te vertellen.
Het was weer even wennen deze week, terug in deze mierenhoop, waar we snauwend en grauwend elkaar verongelijkt wijzen op alle fouten die we maken, de hemel verhoedde dat we er één over het hoofd zien.
We zijn al tot op het bot getergd als we alleen nog maar onze ogen net open hebben, nog voor we ons onder medemensen begeven...
Maar toch tien strafpunten voor mij.
Voor de manier waarop ik me laat meeslepen in deze beerput, en me er naderhand voor schaam...