Tuesday, November 30, 2010

De staat van ons land.

Ik zit ziek thuis en luister radio.
Iemand stelde daar net een vraag over etiquette.
Mag je geld vragen als je een feest geeft, welk feest dan ook, of is dat onbeleefd?

Ik vindt het wel kunnen, vaak hebben de meeste mensen immers zelf geen idee wat ze willen hebben.

Als een neefje voor iets moois aan het sparen is, als er een reisje voor ouders bij elkaar moet worden gesprokkeld, als iemand gewoon geen idee heeft, en je toch iets cadeau wil doen, waarom niet gewoon een envelop met bescheiden inhoud geven?
I
k doe echter zelf meestal moeilijk als mensen de vraag aan mij stellen wat ik wil hebben.
Ik zelf heb alles al.
Aanwezigheid van vrienden als ik iets te vieren heb is voor mij doorgaans al het geschenk.
Met de hand op mijn hart, ik zit niet te wachten op enig materieel blijk van genegenheid, of op kerstkaarten als zodanig, en ik geloof ook niet meer in Sinterklaas, stort het alstublieft op een duurzame rekening van een eerlijk goed doel...

Iets geven vind ik bovendien ook gemakkelijker dan iets vragen, echt niet uit bescheidenheid, maar omdat ik het echt niet weet of omdat het iets onmogelijks is.
Ik geloof namelijk niet dat het okee is om een camper te vragen, of een huis in de Moors.

Maar het geven en vragen van geld blijkt hoe dan ook hoogst onbeleefd te zijn, in Belgiƫ.
Toen ik ging kijken hoe dat in ons land zat, werd ik een beetje moedeloos.
De vragen over etiquette die mensen uit hun slaap houden zeggen namelijk ook veel over de staat van ons land.

Iets waar mensen bijvoorbeeld daadwerkelijk vaak over vallen zijn verkeerde cadeautjes.
Omdat ze uitblijven, niet gewaardeerd worden, niet duur genoeg zijn of niet naar wens, en dat is gezien de maand die we tegemoet gaan opeens twijfelachtig actueel.
Maar ik heb nu ook geleerd dat ik bij andere mensen tijdens een visite nooit en te nimmer een nummer twee mag doen, je een gast niet mag aansporen glas of bord leeg te maken (onder het motto van "doe niet zo ongezellig!"), ik in een restaurant echt niet een hapje mag proeven van het bord van lovely W. of wie dan ook (dat verklaart overigens een heleboel...),dat ik niet te lang mag bidden voor en na het eten (maar dat is gelukkig nooit aan de orde geweest), dat ik zes weken na mijn huwelijk iedereen een schriftelijk bedankje moet sturen (ook al niet aan de orde, maar het viel me terloops op dat ik dat nog nooit heb meegemaakt, zo'n briefje...) en dat ik zeker geen appel mag eten tijdens een vergadering (dus mijn collega die altijd een banaantje meeneemt en daarvoor wordt uitgefoeterd door weer een andere collega zit kennelijk toch fout waarvan akte)!
Poeh hey... goed om te weten!, ik ben zo opgelucht, ook om eindelijk te weten wat de meeste mensen om me heen irriteert.
Met uw permissie, ik lap de staat van ons land aan mijn motorlaars en ga over tot de orde van de dag.

1 comment:

Alie said...

bah, regeltjes. ;)