En ik nog denken...

...dat het een grapje was, maar er is daadwerkelijk een musical die Zeikstad heet.
Daarna dacht ik; "wat leuk! Een musical over mijn stad!", maar het ging om een fictieve woonplaats en het verhaal was afgekeken van epische drama's als Les Miserables en Westsidestory.
Met in de hoofdrol de dochter van een toilettenbeheerder die te veel geld vraagt voor het schoonmaken van de wc's en een jongen die daar het noodlijdende slachtoffer van is.
Met de wildgroei aan musicals (ik dacht dus helemaal niet serieus; "Wat leuk!"...) verbaas ik me toch nog over de mogelijkheden die producers zien om een flinterdun verhaal in muziek te gieten, dan wel een eigenlijk ongeschikt verhaal hetzelfde lot te laten ondergaan, ik denk aan musicals waarin Pim Fortuyn, Anne Frank en Wilders figureren, hoewel een klucht over die laatste meer voor de hand ligt.
Maar goed, je gunt theaters ondertussen elke cent die ze binnen kunnen krijgen, gezien de BTW-plannen van het kabinet, desnoods met het ten gehoren brengen van een heleboel bagger.
En met bagger doel ik op veel musicals.
De meeste.
Maar hypocriet als ik ben vond ik daarentegen de comedy The Producers , over het maken van een musical, zeer geslaagd.

En nee, het is geen verheerlijking van het nazi-regime, Broadway en het publiek wordt op de hak genomen, op klassiek Mel-Brooks-wijze.
En in 1968 werd overigens ook nog niet zo vaak schande geroepen met betrekking tot politieke correctheid.
Tijdsbeeld.