Wist ik niet.

Dat je van dagdromen somber kon worden.
Ik dwaal namelijk altijd, als regel, af als er dingen gebeuren die ik niet zie zitten.
Als er iemand tegen me staat te fulmineren terwijl ik niet weet waarom.
Als ik in een verkeersopstopping zit.
Als ik me schuldig voel omdat ik niet afdwaalde maar weer eens tegen de kinderen heb staan brullen, die op hun beurt natuurlijk ergens anders waren met hun gedachten, omdat iemand tegen ze stond te fulmineren terwijl ze niet wisten waarom.
Dan ben ik opeens ergens anders en dat kan overal zijn zolang het maar niet hier is.
Maar nu is er een onderzoek waaruit blijkt dat wanneer je afdwaalt dit leidt tot somberheid.
Intrigerend is wel dat ze eigenlijk helemaal niet weten waarom dat zo is.
Ik dacht altijd dat dit afdwalen een beschermingsmechanisme was, om erger (woede of andere ellende) te voorkomen zeg maar.
Maar het is geen redding, het is een nieuw probleem en niemand weet waarom.
Zou ik me bijvoorbeeld schuldig kunnen voelen omdat ik niet focus op de momenten waarop dat vereist is?
Is het omdat mijn flow (Welke flow? De allejezus-wat-ben-jij-snoei-vervelend-dit-gaat-nergens-over-maar-ondertussen-moet-er-wel-gewerkt-worden-flow?) onderbroken wordt?
Het is in ieder geval niet omdat ik dan aan iets vervelends ga denken, dat doe ik immers niet, want dan kan ik net zo goed blijven waar ik ben.
Als ik al afdwaal, ga er van uit dat het leuker is dan waar ik op dat moment sta.
Zou een mens nooit afdwalen, dan zouden er nooit meer ideeën voor een goed boek of een andere creatieve uiting ontstaan.
Maar dagdromen gaat ten koste van werk, leren, kwalitatieve inhoudelijke interactie.
Ik ga weer woest investeren in multi-tasken, want zo braaf dat ik niet afdwaal in de baas zijn tijd wil ik niet zijn.
Want volgens mij maakt niet het dagdromen mij somber, ik dagdroom omdat iets mij kennelijk somber maakt en zolang dat zo is, en niemand dat voor mij gaat oplossen, ben ik er soms gewoon even niet bij.