Next of kin.

Het was een vreemde dag.
We deden er al uren over om er te komen, een barre tocht met de auto die iedereen ons afraadde, maar het moest, het crematorium lag ergens in the middle of nowhere, voor zover dat kan in dit dichtbevolkte land.
Er kwam echt geen openbaar vervoer op die plek, dus toch de weg op.
Uiteindelijk waren we nog veel te vroeg.
Iedereen die daarna binnenkwam was mij volledig onbekend, de ontvangstzaal liep langzaam maar gestaag heel erg vol, eventjes twijfelde ik of we wel bij de goede uitvaart waren binnengelopen.
Pas helemaal op het laatst, vlak voordat de uitvaart begon zag ik mijn ouders, het zusje van mijn moeder en meer gezichten die zo vertrouwd zijn, maar die ik al jaren niet meer had gezien, ik zie mijn familie kennelijk alleen nog maar bij dit soort gelegenheden...
In een ruimte aan het einde van een lange gang begonnen twee 'pipers' een schotse lament te spelen.
Let the mourners come...
Even zit ik me te verbijten en te verbazen over de pijnlijke afwezigheid van wat mensen die veel dichter op de overledene en zijn weduwe stonden dan ik zelf; er is bijna geen familie, de eigen kinderen waren er niet eens...
In plaats daarvan een enorm aantal vrienden, collega's en buren, wat er ook in het verleden ooit misgegaan is in de relaties met hun naaste familie en kroost, al deze mensen waren gekomen om mijn moeders zusje door haar pijn heen te tillen.
Ik was al die verdrietige onbekenden zo dankbaar daarvoor.
Toen de meesten weg waren en de 'pipers' haar hadden gecondoleerd wilde ze alleen in een kamertje gaan zitten om nog snel een kopje thee te drinken.
Haar daar alleen te zien werd me echt te gortig, waarop ik toch maar het restje familie (tot consternatie van het personeel van het crematorium dat hier niet op had gerekend) weer naar binnen heb gehaald voor koffie.
Toen pas kwamen er gesprekken, toen pas was er een ontmoeting, niet langer dan een half uurtje, want die kamer was nodig voor het volgende gezelschap.
Vreemde familie, ze halen hun schouders op als het leven klappen uitdeelt, onze gipsy-genen, daarna gaan ze gewoon weer verder.
Buiten in de sneeuw nam ik afscheid van mijn familie, me realiserend dat de volgende keer dat ik ze zie weer een uitvaart zou kunnen zijn.
Mijn moeders zusje knipoogde naar me, glimlachte een beetje en ging naar huis...