Tuesday, January 25, 2011

Zeker weten.

Vrijwel alles wat je op internet doet is blijvend.
Dit gaat er bijvoorbeeld ook nooit meer af, van dat internet, als een vlek in een favoriet kledingstuk.
Als ik een petitie onderteken online, iets of iemand opmerk via mijn social networks (en dan tweet of retweet ik niet eens), een onbezonnen reactie onder een krantenartikel zet, een opmerking in een online gastenboek krabbel
(en die zijn vrijwel nooit briljant), zal dat iedere keer weer boven komen drijven als ik mijn eigen naam google.
Dingen die ondanks alles komen boven drijven zijn niet zelden van weinig waarde, zo leerde ik vroeger al tijdens het spelen naast een sloot waar ook een deel van het riool op uitkwam.
Ik vond dat blijvende karakter van alles wat ik publiceer langs deze weg nooit zo'n groot probleem, maar soms voel ik net als iedereen de behoefte om mezelf even uit te kunnen gummen, maar dat kan niet op internet.
Toen er alleen nog maar typemachines waren, kon ik alles waar ik geen zin meer in had of niet meer aan wilde denken gewoon tijdens het wandelen met de hond ergens in een holle landweg opstoken, en terwijl mijn hond in het hoge gras naar een steen zocht, keek ik hoe mijn frustraties letterlijk in rook opgingen.
Dat vond ik mooi, het luchtte op en gaf me een gevoel van onaantastbaarheid.
Het was weg, verdwenen, er was geen duplicaat, niemand kwam ooit te weten welke pathetische gedachten ik had gehad na een zoveelste domme ruzie op school, welke smartelijke hopeloze verliefdheden me het afgelopen jaar hadden geplaagd.
Ik zou willen dat er een virtueel brandstapeltje was waar alles, wat ik ooit het net op heb geslingerd, waarmee ik niet meer geïdentificeerd zou willen worden (en dat is op zich niet zo veel maar toch...) kan worden weggegooid, versnipperd, weggetypexed.

Maar dat kan niet.
Nu kan ik alleen maar leren om niet meer vanuit een impuls te handelen.
Handjes af van het toetsenbord.
Als de algemene toestand van mijn verschillende leefomgevingen mij weer eens naar mijn strot vliegt.
Als ik me verwonder of opwind over het gemak waarmee we meestal worden gemanipuleerd in het denken dat we altijd zelf kiezen voor politici, trends, normen of waarden.
Als ik me bijvoorbeeld afvraag hoe het mogelijk is dat een heel land daadwerkelijk gelooft dat het zelf een winnaar van een talentenjacht bepaalt (of iets anders totaal onbelangrijks), dat zo iets zelfs maar een wedstrijd is, met een decor, een crew, een reclamecampagne en talloze overbodige producten waar we niet zelf voor betalen met ons domme gebel, Euro 0,90cpb, eerst je ouders vragen...
Als ik weer eens niet voorbij kan gaan aan die verleidelijke illusie dat er ook maar iemand zit te wachten op de mening van ondergetekende; "Hier! Een reactie! Dat zal ze leren!"...
Handjes af van het toetsenbord!, want het gaat er echt nooit meer vanaf, van dat internet.
En net als aan die stomme vlek in mijn favoriete kledingstuk wen ik daar wel aan, leg ik me daar min of meer bij neer, maar het stoort me toch.

No comments: