Euforie is een virus.

Het is verleidelijk om het te voelen, onweerstaanbaar zelfs.
Inmiddels heeft het leger in Egypte gekozen.
Voor zichzelf, voor de belangen die ze hebben in de wapenindustrie die het zelf beheerst, voor de 1,3 miljard dollar die Amerika elk jaar aan ze geeft, voor het schuiven met mensen in eigen gelederen.
Ik begrijp heel goed waarom er nog duizenden betogers achtergebleven zijn op het plein.
De legertop heeft immers nog met geen woord gerept over het opheffen van de noodtoestand.
Het is allemaal erg eng...
Achteraf is de euforie ook moeilijk te plaatsen.
Of misschien niet, vanwege dat virus, en de beurzen stabiliseren zich!, de toeristen stromen weer binnen, Mubarak werd bedankt, iedereen prijst plichtsgetrouw de vreedzame revolutie de hemel in, samen met de ongeveer 300 mensen die het niet overleefd hebben.
Maar de euforie kan toch niet gelden voor het feit dat het geld, de macht en het geweldsmonopolie nu allemaal (nog steeds) bij het leger liggen?
Mubarak was een dictator, maar dat was hij met steun van zijn leger, daar kwam hij ook uit voort, dat had hij ook deels geleid in de Oktober-oorlog tegen Israël.
Zijn zoon zou hem opvolgen, dat is op zich ook dictatoriaal, maar zijn zoon is geen vriend van het leger, hij is een jonge zakenman die steun en aansluiting zoekt bij het internationale bankwezen, en ook daarom stapte het leger maar wat graag naar voren als de gelegenheid zich toch voor doet...
En dan zijn we eigenlijk waar we moeten zijn, de centrale macht heeft de afgelopen dertig jaar bij het leger, met steun van Amerika, gelegen.
Egypte is een marionettenstaat, het zoveelste verlengstuk van de VS in het Midden Oosten, en daarom stoorde het me, dat zogenaamd bescheiden afstand houden van de bondgenoten op wat er gebeurde.
Het leger is geen neutrale factor en toch is het leger neergezet als bondgenoot van het volk; u hoeft geen geschiedenisdocent te zijn om te weten dat dit soort bondgenootschappen vrijwel nog nooit goed is afgelopen.
Er zijn mensen in mijn omgeving die heel opgetogen de arbeidersklasse van Egypte prezen om hun geslaagde fluwelen revolutie.
Maar er is helemaal geen sprake van een revolutie.
Het volk heeft geen nieuw regime, het volk heeft nog steeds hetzelfde regime, dat de orde herstelt en zwijgt.
Ik wantrouw inmiddels alle politieke bewegingen, wat een slecht omen is.
Uitgerekend vandaag, als ik die afkeer constateer, krijg ik instructies om als lid zitting te nemen in een stembureau van Nijmegen-Noord.
Ik mag alleen stemmen tellen, wees gerust, ik hoef niet te controleren of u wel alleen in uw hokje staat.
Ik vond dat ik als docent staatsinrichting moest weten wat er "gebeurd nadat het hokje is gekleurd".
Slechte timing dus, want ik kan het woord democratie vandaag even niet horen.