Ik stapte uit de gate en meteen kwam er een cameraploeg op me af.
Niet om me te vragen wie ik was en waar ik vandaan kwam, voor "Hello Goodbye", maar om te vragen wat ik er van vond dat Osama Bin Laden dood was, of ik ook zo blij was...
Maar het hele vliegtuig had dit helemaal nog niet meegekregen.
Wereldnieuws en niemand van ons wist het.
De cameraploeg had dit al snel door en rende naar een volgende gate om andere mensen te vragen te reageren op dit wereldnieuws.
We bekeken het gedoe vanaf een afstandje en ik vroeg me inderdaad even af wat ik daar van vond.
En ook of ik vooral blij was dat ik voorlopig niet in een amerikaans vliegtuig of hotel zat...
Een canadese kennis, die er toevallig ook was en dezelfde vraag gesteld kreeg zei tegen de cameraploeg : "It's allways sad when someone dies...Life does go on, well, not for him...but still"...
Hij krijgt vast gelijk, meer nog omdat nu door de snelheid waarmee dit allemaal is gegaan er overal om bewijs wordt gevraagd, maar dat ligt naar verluidt op de bodem van een zee ver weg terwijl er wereldwijd feest wordt gevierd, om de vergelding en om de geboorte van een nieuwe martelaar.
Het was dus een vreemde aankomst.
Maar een hele fijne ook, met eindelijk goede koffie en met goed gezelschap.
Ik kan het nog steeds niet geloven dat ik meer dan 17000 kilometer gereisd heb...
No comments:
Post a Comment