Dat was de titel van een boek dat ik jaren geleden heb gelezen.
Het ging grotendeels over cultuur, muziek en kunst, maar de titel was er voor mij eentje met een dubbele bodem.
Thuis is daar waar degenen waar ik van houd zijn, ofzoiets, dus dat kan overal zijn.
Of Nederland mijn thuis is weet ik vaak niet zo zeker, maar als dit al het geval is, dan beschouw ik Engeland in ieder geval als mijn tweede thuis.
Engeland voelt als "van mij": bekend, vertrouwd, eigen, ik dacht ook altijd dat ik best goed begreep hoe die machine werkte...
Nu kijk ik een beetje verbaasd naar beelden van hordes schijnbaar totaal onthechte mensen die hun eigen wijken aan het afbreken zijn, en vraag me af wat de reden hiervoor kan zijn.
Ik zou het net zo min begrijpen als dit beelden zouden zijn van Eindhoven of Rotterdam.
Aangezien ik Engeland dus als een potentiële thuishaven beschouw wil ik het wel graag begrijpen.
Uit de reacties van buurtbewoners verneem ik dat zij het eigenlijk niet goed kunnen uitleggen, het zou kunnen dat het gaat over een strijd tegen het systeem, van schrijnende armoede, machteloosheid en onderdrukking zoals onder Thatcher, dertig jaar geleden...heeft men echt over het hoofd gezien dat het weer zo ver was?
Twintig jaar geleden heb ik een tijdje in Hackney, Lower Clapton Road, rondgehangen, sliep daar toen bij vrienden, kende ook wat krakers die daar vandaan kwamen en Hackney was toen al een buurt waar je niet vrolijk van werd.
Later zag ik ook wel dat arm zijn in Liverpool bijvoorbeeld hoe dan ook toch nog ietsje erger was, dan arm zijn in Woensel-West of het Waterkwartier, gewoon omdat de pot echt over meer mensen verdeeld moest worden, en de inkomensverschillen toch net iets groter waren dan in Nederland.
De rellen van de afgelopen dagen zijn echter nog iets anders, er zit een laagje overheen dat ik niet begrijp, en de mensen uit de buurten waar het gebeurt ook niet, een situatie waarbij ik vreemd genoeg wel vermoed dat het overal kan gebeuren.
Wanneer mensen maar onthecht, afgestompt, opgejut en onnozel genoeg zijn geworden na jarenlange polarisatie gaat de rem er van af.
Heel even denk ik nog dat het allemaal misschien ook wel heel erg voor de hand ligt, dat als je maar lang genoeg blijft zeuren over migratie naast het doorvoeren van bezuinigingen op onderwijs, wijkvoorzieningen en hulpdiensten, je niet gek moet opkijken dat mensen een keer hun frustraties er uitgooien.
Kan overal gebeuren...
Alleen: ik zie lachende jongeren met armen vol gestolen merkkleding en plasmaschermen, niet zo zeer met voedsel, door het beeld rennen, ik zie brandende kroegen en kleine buurtwinkeltjes die vernield zijn, woonhuizen die met hele blokken in de vlammen verdwijnen, mensen die uit het raam springen om het vege lijf te redden.
Dit is hun eigen buurt, het zijn hun eigen buren, ze vallen hun eigen leefwereld aan.
Dit lijkt niet op een schreeuw om hulp, maar wat het wel is kan ook niemand me vertellen.
Of dit soort dingen door een onverschillige samenleving of overheid komt, is mij volstrekt niet duidelijk.
Wel wat het effect van polarisatie is, maar als je dat hardop en zegt demoniseer je teveel....
Ik vraag me af, hoeveel onverschilligheid over wat er stuk gemaakt wordt en weinig aandacht voor wat er echt leeft onder de bevolking nodig is, om ook hier zo'n lont aan te steken.
In dit kruitvat van verongelijktheid, van een ontevreden bevolking die door haar regering de hele tijd krijgt voorgekauwd waarom het goed is dat er eindelijk eens gekort wordt op al die dure linksige rotzooi zoals integratie, cultuur, onderwijs, wijkvoorzieningen en hulpdiensten...
16000 agenten, waar ze vandaan moeten komen, niemand weet het, moeten nu ervoor zorgen dat het vannacht rustig blijft in de Engelse steden.
Zoveel agenten hebben wij in dit land niet eens meer volgens mij...
No comments:
Post a Comment