Ik ben docent.
Dat was een echt beroep, daar had ik voor geleerd.
Het was ook een serieus beroep, daar werd nooit lacherig over gedaan, het was best belangrijk werk vond iedereen...
Maar er is iets goed gaan schuiven en dat vooral omdat politici structureel de beroepsgroep op de korrel nemen, om achter dit rookgordijn rustig te doen wat ze willen doen zonder inmenging vanaf de werkvloer: "Doe maar gewoon fijn werken en laat ons rustig beslissingen nemen"...
Terwijl de populariteit van dit beroep door het beroep, de aard van het beestje zelf, achteruit was gegaan, er is wel degelijk een tekort, bleven docenten geloven in de meerwaarde van hun werk.
Ook al stelden de "afnemers van het product" als de consumenten die ze zijn, steeds hogere eisen aan wat zo'n docent allemaal moet doen (opvoeden, ze iets leren, ze opvangen, nauw contact onderhouden met de buurt waar de school staat en het zorgnetwerk, maar je mag niet boos worden op ons kind, want dan weten we waar je huis woont) en werd het inderdaad een product met een rendement waar je op afgerekend kon worden, kenniseconomie is gewoon te meten.
Dat maakte de docent een beetje tot een zielig figuur, want echt zijn tanden laten zien deed ie de afgelopen dertig jaar eigenlijk nooit: stug doorgaan, morgen is er immers weer een nieuwe minister, een nieuwe manager, een nieuwe methode...
Toch hebben ook docenten kennelijk hun kookpunt, want bovenop op het interne aspect van het imagoprobleem komt nu ook de externe aanval die geopend is op de weerbaarheid van die docenten die soms roepen dat het gewoon echt lastig wordt dit vol te houden met steeds minder middelen.
Politici lopen de laatste maanden voorop om de docent af te maken, te ridiculiseren, voor een volksgericht te gooien, de echte populisten zitten namelijk in het kabinet.
Ze hebben kennelijk last van ons, van ons aanzwellend gemor over de chaos die het geworden is, ook al is er sinds 1982 geen grote landelijke staking meer geweest, en wordt er al vanaf begin jaren negentig amper geluisterd naar ervaringen vanuit het veld.
Dus was het met de nieuwe coalitie zaak om de docent te reduceren tot een klein miezerig piepertje dat zeurt over 12 minuutjes extra werk per dag: "Tssk, schande!, ga toch werken!".
Niet gehinderd door enig inhoudelijk begrip van de materie, noch door tactgevoel, roeptoeteren de verschillende bewindslieden dat wij gewoon verwende nesten zijn, waarvan 30% toch al niet goed functioneert, die het Grote Plan niet begrijpen...., daarmee de sluizen voor de onderbuikgevoelens van de rest van Nederland open zettend: "Kom maar op jongens, het is prijsschieten!, dit is leuk en helemaal niet moeilijk, doe je best!..."
Als je maar lang genoeg hard blijft schreeuwen dat het over die 40 uur gaat of over wat vrije dagen, gaat de rest van het land dat ook geloven, nemen alle kranten het als kop over, sneeuwen de echte redenen vanzelf wel onder, het gaat over veel meer waar ik u maar liever niet mee vermoei.
Want ik heb inmiddels begrepen dat iedereen ons goed zat is, met ons elitaire links gezever, de afgelopen dagen ben ik namelijk veelvuldig op de hoogte gebracht van het daadwerkelijke huidige imago van mijn beroep.
Ik ben "een uitvreter die veel te weinig werkt en nog veel minder wil werken voor een riant salaris", die "gaat staken als die arme kinderen een belangrijke toetsweek hebben", "voortdurend naar de tandarts gaat als er gewoon les gegeven moet worden", die "achterover hangt terwijl ze het belastinggeld van Henk en Ingrid in haar zakken aan het harken is".
Wow.
Ik wist niet dat ik zo'n naar mens was, maar als 52% van de Nederlanders dat vindt zal het ongetwijfeld wel zo zijn...
No comments:
Post a Comment