Onderwijsonkundigheid.

Aan Marja: Er is niet zoiets als een landelijke toetsweek, die nu voor de leerlingen verstoord is geraakt. Je blijft dat maar benadrukken, elke krant kopt er mee, maar het is gewoon een flagrante leugen. Elke week is er ergens wel een toetsweek. Als je examens bedoelt, die gaan gewoon overal door. Er zijn genoeg vrijwilligers die graag de leerlingen wilden opvangen. Niet als stakingsbreker maar uit loyaliteit naar collega's en de leerlingen die examen doen dit jaar. Je opmerking is onnozel en een goedkope poging om ons in deze discussie weg te zetten als mensen die onverantwoord en onterecht in actie komen.
Aan Ton: Een Cito-toets is geen examen. Het is een niveau-indicatie. Als je beweert dat de helft, misschien wel 70 tot 80 procent de toets "niet haalt", dan bedoel je dus dat ze niet op tijd op school waren om de toets te maken. Of je weet niet wat een Cito-toets is, en waar die voor dient. In ieder geval laat je zien dat je niet weet waar je het over hebt...Ik ga overigens nooit onder werktijd naar de tandarts, je moet niet net doen alsof leraren mensen zijn die structureel niets uitvoeren. Dat is mythevorming zoals die op geen enkele beroepsgroep zou mogen worden toegepast, en die door andere beroepsgroepen ook niet kritiekloos zou worden aangehoord.

Zoveel onkunde en treurige symboolpolitiek, de campagne om dit kabinet in het zadel te houden wordt over de rug van de docent gevoerd. De meeste mensen denken dat wij maar 1040 uur werken per jaar, maar dit zijn alleen maar de uren die wij daadwerkelijk les geven. Ik heb een contract en daarvan is ruim 80% bedoeld voor lessen en de rest voor alles wat daar bij komt kijken. U kunt het zelf wel invullen: voorbereiden, nakijken, mentoraat, vergaderen, wat bij mij al tot het minimale beperkt is, ik wordt 1 op 1 bijgepraat, werk al een aantal jaren op zuivere need-to-know-information-basis.
Dit verhaal gaat over veel meer dan alleen maar lesuren. We zaten met 1000 uren les voor de onderbouw (zoals afgesproken twee jaar geleden, totdat de populisten zich ermee bemoeiden, toen werd twee jaar overleggen en plannen in één klap van de tafel geveegd en was het opeens weer 1040) al ruim boven het Europese gemiddelde. Dit protest gaat over de top-down-constructie waarmee iedereen zich al twintig jaar bemoeid met mijn werkvloer zonder te luisteren naar wat ik kan, zie, nodig heb of voor de leerlingen wil neerzetten. Ik krijg een prestatieloon (gebakken lucht die alweer op z'n retour is en die ik helemaal niet wil, betaal gewoon mijn salaris) en als ik me wil bijscholen mag ik een forse boete betalen als ik dat niet snel genoeg doe.
Ik heb vandaag begrepen dat meer dan de helft van de Nederlanders het niet eens is met de 20.000 stakende docenten. Want ze moeten gewoon werken. Net als iedereen.
Inderdaad, we zijn net als iedereen. Neem een andere beroepsgroep alle compensatiedagen af, en kort ze op hun salaris (want het gaat niet om die veertig uur meer werk per jaar, dat is inderdaad maar 12 minuten per dag, maar ze worden gewoon nergens omgezet in fte's) en kijk wat er gebeurt.
De minister en de andere kabinetswoordvoerders maken ons hier op een zeer kwalijke manier tot "links tuig dat niet wil werken".
Als ik hiertegen protest aanteken heb ik het niet goed begrepen (want alles wat dit kabinet doet is een verbetering en wie dat niet vindt heeft het niet goed begrepen). Ik moet niet zeuren (ik heb immers het halve jaar vakantie en ik werk maar een paar uurtjes in de week en heb nog steeds tijd om boodschappen te doen).
Ik mag ook niet mopperen omdat het in de zorg, of in de bouw of waar dan ook, allemaal nog "veel erger en schandaliger en respectlozer" is. Ik geloof niet dat ik ooit heb geroepen dat iemand in een andere beroepsgroep niet voor zijn rechten op mag komen, maar dat belet meer dan 50% van de Nederlanders niet om mij terecht te wijzen als ik dat vandaag wel doe. Hoe durf ik, uitvreter die ik ben.
Als ik gebruik maak van mijn recht op staking, is het ronduit stuitend dat de minister dit veroordeeld.
Er is in onderwijsland als het goed is geen wij-zij, want iedereen, van leerling tot schoolleider krijgt klappen met deze zogenaamde onderwijsvernieuwers.
Het gaat niet over werkdruk, maar over de plek (ontwikkelen, leren, leven) die we elke dag proberen te creëren voor leerlingen: zorgleerlingen, risicoleerlingen, straks zonder PGB maar wel op een reguliere school, in een klas met dertig kinderen, met een docent die gewoon niet op twee plekken tegelijkertijd kan zijn maar dat wel zal gaan proberen. Met ouders die verhaal komen halen bij mij en niet bij de minister, als het niet gaat zoals ze hopen en verwachten. Die minister is straks weer weg, maar dan sta ik daar nog steeds, met weer een pakket "verbeteringen" waarover ik niet mag zeuren...
Daarover gaat het.