De zee gezien.

Dat ging me allemaal even te snel. Ik merkte niet eens dat de motor onder ons uit schoof. Maar de pijn in mijn been was de eerste indicatie dat er iets niet klopte, en dat ik de lucht opeens niet meer zag maar het asfalt. Waar is de lucht? dacht ik nog. En daarna: Waar is W.? En daarna: Waar ben ik, waar op de weg? Welke kant van de rotonde? Ik moet opstaan, van de weg af! Maar dat ging niet. Ondertussen reden er allemaal wielen vlak langs me. Ik merkte dat I. achter me zat en zij liet mij niet mijn helm afzetten of opstaan, fixeerde mij in een veilige houding. Ze weet wat ze doet, dat is haar werk. Van haar stem werd ik rustig. Ik werd nog rustiger toen ik zag dat W. gelukkig gewoon kon lopen en ook opeens achter me stond. Toen zag ik de motor. Die ging niet meer rijden. Ik probeerde om me heen te kijken maar door de helm zag ik steeds maar een deel van mijn omgeving. Ik zag wel overal bekende gezichten, die van alles deden: het verkeer tegen hielden, J. die alles al met de verzekering aan het regelen was, iemand die 112 belde, anderen die voor mij gingen staan tegen starende blikken.
Er was inmiddels een file ontstaan omdat iemand zijn motor dwars op de weg had gezet, dat mocht van de politie (die was er ook al) want de auto's bleven maar proberen langs te rijden. Er was een wielrenner/chirurg die mij onderzocht, een toevallig passerende ziekenbroeder die ook het verkeer ging regelen, een motor-ambulance die toch maar zijn collega's belde om me te laten vervoeren naar....waar naartoe eigenlijk? Waar was ik? De sirenes bleken van een ambulance die al iemand ingeladen had. Daar moest iedereen toch wel een beetje om grinniken. De hoeveelheid geüniformeerde mensen leek met de minuut toe te nemen. Maar ik moet toegeven dat ik een beetje in de war raakte door het infuus waardoor ik pijnstilling kreeg. De volgende sirene was wel voor mij. In het ziekenhuis kwamen W. en ik  erachter dat we in het Kennemer Gasthuis waren, Haarlem. Ik mocht na wat foto's en meer pijnstillers verbazend snel gewoon naar huis, met een taxi, krukken en pillen tegen de pijn. Wat er precies aan de hand is zal over een paar dagen bekeken worden. Nu is alles nog te slecht te zien...Gewoon rechtop naar huis, omdat er niets gebroken was, misschien gescheurd, ik mag dus niet mopperen. 

Later die avond zag ik wat foto's. Van de motor. Van het bergingsbedrijf dat "Vrolijk" heette. Van de naam van het restaurant dat "de Rotonde" heette. De rest had hier erg om moeten lachen. Ik zag ook nog het etiket van het bier dat we hadden gekocht tijdens de tocht, voor thuis, het heet "Hel en Verdoemenis"...Dat is best lollig. Karma is een vreemd iets en trekt zich waarschijnlijk niets aan van toevalligheden, gelooft niet in voortekens.
Want nu zijn we een dag verder en ik prijs me gelukkig dat (op die knie na) alles het nog doet. Dat er alleen materiële schade is. Zo hard gingen we niet, en onze kleding had zijn werk gedaan. Het was geen grote crash, maar ik was erg blij dat we met een goede groep rijders waren. Daarmee prijs ik me uiteindelijk nog veel meer gelukkig. Fijne mensen om je heen die weten wat ze doen, en kennelijk in zo'n situatie onmiddellijk in de zorgstand gaan, en dat geeft veel vertrouwen en kracht op zo'n moment. Ook dat is mooi.
En..... ik heb toch nog de zee gezien!