Het was wellicht...

...een kwestie van tijd.
Maar nu de hele Waalkade in de rivier dreigt te zakken, lijkt het Labyrinth het eerste slachtoffer dat te betreuren valt.
Over kunst (smaak) valt altijd te twisten en wat wel of geen kunst is, blijkt ook een discussie te zijn waar je nooit uitkomt.

Is kunst een houten konijn van elf meter hoog, van waaruit je naar de overkant van de rivier kunt kijken? Is het een jaren tachtig-mozaiek op de oude vestingsmuur? Of aan traditie onderworpen, een stilleven van een bos bloemen op een schilderij waarvan onze ouders een reproductie aan de muur hadden hangen of een sculptuur die er uitziet als iets dat we kunnen herkennen als een "standbeeld van een mevrouw". Kunst op straat mag in het algemeen kennelijk alleen als de meerderheid het herkent als kunst, het geen gemeenschapsgeld kost en iedereen het aangenaam vindt om naar te kijken. Kunst op straat bestaat volgens deze kaders dus niet. Laat staan dat de betekenis van een labyrinth iets is waar we allemaal beter van zouden kunnen worden als we de tijd namen om er eens rustig bij stil te staan...

Ik zal het Labyrinth namelijk wel missen, dus deze is voor het collectieve geheugen:

Opdat de vooruitgang en de vaart der volkeren niet ook nog dit uit onze herinneringen wist.