Friday, May 12, 2017

Nieuwe drug.


Ik ben wel vaker ver weg geweest. Veel van die reizen waren bijzonder. Ik koester ze als cadeaus. Ik vond de landen mooi of interessant, de mensen die ik ontmoette lief en warm, de gebruiken voorbeeldwaardig. En als ik dan ergens was, zo'n cultuur waar echt alles anders is, waar ik de codes niet helemaal begrijp, dan was ik meestal vooral bezig met te proberen het allemaal te bevatten, of ik was gericht op degenen met wie ik rondreisde. Dat is één manier van reizen, en het was zeker niet vervelend. Je leert er eigenlijk altijd van. Ik word wel eens verliefd op een plek, altijd te snel en onverwacht, en wil er dan blijven, totdat de realiteit me inhaalt en het emigreren weer op mijn bucketlist komt te staan.
Ik reis ook graag alleen, dan hoor ik mezelf denken. Dat wist ik al van mezelf. Het is wellicht egoïstisch maar ik vind het best prettig als ik een tijdje nergens verantwoordelijk voor ben en nergens rekening mee hoef te houden. Ik eet als ik honger heb, ik ga ergens een uur zitten en om me heen kijken, alle plannen veranderen voortdurend en dat is prima. Geen klok die in de gaten gehouden moet worden, en als ik de weg kwijt raakt ga ik gewoon ergens anders naartoe. Als ik niet weet waar ik terechtkom maakt het ook niet uit waar ik naartoe ga. Naïef misschien, maar ik voel me nooit onveilig.

Deze keer was ik echt ver weg. Ik sprak de taal niet, begreep vrijwel niets van wat ik zag, kende de weg niet omdat ik zelfs het schrift niet kon plaatsen. Ik werd volledig teruggegooid op mezelf in de meeste situaties en het was goed. Ik kon alleen maar zien, horen, ruiken, proeven en voelen. Ik kon het niet verpesten door te proberen er iets verstandigs over op te merken. Ik moest het hebben van wat ogen en handen kunnen zeggen. Ik kon helemaal opgaan in alles wat op mijn pad kwam. Ik geloof dat ik lang niet meer zo extreem op mijn instinct heb geleefd. En ik mis dat gevoel nu al zo erg dat het bijna pijn doet...

No comments: