Bloemlezing

Ik weet misschien zelf niet eens waar dit over gaat, maar ik ben al langer dan goed voor me is behoorlijk gefrustreerd en in de war. Niet alleen internet. Maar elke krant. Elke verjaardag. Elk gesprek in de bus. Er is gewoon geen ontkomen aan. De stand van zaken. De campagne voor de verkiezingen.
Het is die taal. Stuitend. Bijtend. Vitriool...
"Verzet. Oorlog. Verraad. Terreur. Doe normaal! Pleur op! Jarenlange onderdrukking door de "linkse elite". We bezwijken onder het juk van de politieke correctheid. Nep-rechters. Nep-regering. We moeten ons bevrijden!". De eenvoudige modus waarmee het vervolgens gedaan wordt. Herhaal. Herhaal. Herhaal. Want zoals het bij te vormen a-politieke-geesten betaamt, kun je iets alleen maar inslijpen als je het blijft inwrijven. Alles wat anderen vervolgens zeggen is gelogen. Alles wat ze zelf zeggen is daarentegen een alternatieve waarheid. Alsof zo'n woord (geniaal gevonden overigens, laten we wel wezen) altijd al bestaan heeft en niet net is verzonnen om elke kritiek te elimineren. "Hoho!" wordt er geroepen, "Je kunt best van mening verschillen in een nieuwe wereld-orde als deze, waar feiten ook maar een mening zijn!". 
De rem is eraf. Iedereen stapt in de bus naar Lala-land waar alle eenhoorns regenbogen uitbraken en we laten de primaat die het hardst brult de boel van de weg af sturen. Elk land lijkt er tegenwoordig eentje te hebben. Een domme, laffe, inhalige, en altijd verongelijkte schoft (m/v). Maar zo iemand kan dus verkiezingen winnen. Het komt vaker voor de laatste tijd. En hoe lang slaapt hun zwakbegaafde electoraat al op die achterste bank? Zalig zijn immers de simpelen van geest. Je zou er bijna medelijden mee krijgen. Wanneer ze een beetje wakker worden, ze uit het raam kijken van de op hol geslagen bus, ze zich gapend uit rekken en in hun oogjes wrijven, om vervolgens te zien dat het nog steeds niet net als vroeger is, het nog steeds regent, waarop ze een beetje gaan pruilen en protesteren, omdat alles toch maar een populistisch hol vat bleek te zijn, en de wereld nog precies hetzelfde is als de dag voordat ze hun gouden protest-stem hadden uitgebracht. "Hoe bedoelt u, hij/zij  heeft schijt aan ons? Maar hij/zij zei van niet!". 

Ik wil er af, van deze achterlijke dollemansrit het ravijn in. Zo'n rit waar inmiddels iedereen noodgedwongen in zit. Waar iedereen met zijn eigen motieven en ongevraagde adviezen aan degene naast zich ook die rit blijft uit zitten, de krant lezend, bedenkend wat er allemaal nog gedaan moet worden vandaag, want de kost moet verdiend en de rekeningen moeten betaald en het zal allemaal wel loslopen. En wellicht doet het dat ook. De situatie is dan wel te vergelijken met "toen", maar de groep die nu aangevallen wordt is mondiger (en beter bewapend) dan de groep die "de vorige keer" aan de beurt was. Maar of dat verschil genoeg is om het tij te keren moeten we afwachten. Bovendien wordt dit zelfde verzet, in welke verschijningsvorm dan ook, verwerpelijk of niet, als hoofdargument aangevoerd om alles dicht en op slot te gooien, de discussie over "de kip of het ei" voeren we later wel een keer. Of nooit.  

Ik was gisteren op een manifestatie in een niet nader te noemen stad, met mensen, al dan niet uitgenodigd, die zich wilden uitspreken over de toestand in de wereld. En ook al kan ik de inzet hier achter alleen maar waarderen, die komt absoluut uit een goed hart, het merendeel van het publiek dat er op af kwam gaf me toch het gevoel dat ik daar alleen stond. Ik zag vrienden, bekenden, mede-actievoerders van vroeger, geestverwanten. Maar ik voelde me er totaal niet op mijn gemak. Misschien ook wel omdat ik me, terwijl ik daar stond, realiseerde dat ik de laatste tijd eigenlijk helemaal niet meer weet waar ik me voor of tegen wil uitspreken. De rest van de mensen wist kennelijk wel precies wat ze daar deden. Iedereen had tenslotte een eigen agenda en reden om daar te zijn. Zoals het een verzameling individualisten betaamd. Ze waren daar om zich uit te spreken tegen haat, voor liefde, voor tolerantie, voor kalmte, voor verbinding, voor de dialoog. Tegen een nieuwe president, tegen populisten, tegen homo-haat, tegen die ene Pegida-spreker die zich naar de microfoon had weten te wurmen op het open podium. Twee uur later had een groot deel van de honderd mensen die daar stonden ruzie met elkaar of was toch wel een beetje teleurgesteld in de sfeer van de middag. Toch niet zo gezellig en eensgezind als ze gehoopt hadden. Net zo verdeeld als de rest van de samenleving. Ik maak geen grapje.
Begrijp me niet verkeerd. Ooit was ik degene met de megafoon. Dit was ooit mijn natuurlijke habitat. Maar nu stond ik voor mijn gevoel toch echt aan de zijlijn me af te vragen wat ik daar deed. Het komt door mij zelf. Ik ben tenslotte degene die het niet meer weet. Ik weet wat ik er van denk. Maar niet wat ik moet voelen.
Ik ben kennelijk veranderd. Maar wacht, nee, voordat u minzaam knikt en zucht: dit is geen onderzoek naar mijn kernwaardes, ik ben niet aan het evalueren, ik ben niet opeens beheerst geworden en in staat dingen met voortschrijdend inzicht te benaderen. Ik ben echt serieus gewoon de weg kwijt. En ik ben onredelijk. Ik heb namelijk ook even helemaal geen zin in rationele mensen. Met hun  bloemlezing van goede raad die volgt als ze merken dat je het allemaal niet meer trekt. Dat ik het los moet laten. Dat ik me niet moet laten opfokken. Dat ik niet kwaad en/of verdrietig mag zijn. Dat ik moet volhouden. Dat ik vast moe ben. Dat ik geduldig moet zijn. En dan wat strenger ook: Dat ik kennelijk van mijn overtuiging ben gevallen en me te veel terug trek. Dat ik te cynisch ben geworden. Dat ik nooit vanuit mijn gevoel mag redeneren.
Elke time-out is welkom op dit moment. Muziek, kunst... Vluchtgedrag. Ik merk dat ik vanzelf naar mensen toe trek die net zo in de war en onwennig zijn als ik zelf, of naar diegenen die in staat zijn me af te leiden en mij mee te nemen in hun eigen vlucht, zij het dan virtueel...
Ik moet nog een paar maanden wachten, maar dan ga ik zestien hele dagen naar een land waar ik geen fuck van begrijp, waar ik de taal niet spreek, waar ik het schrift niet eens kan lezen en waar ik dus echt helemaal afgesneden ben van mijn samenleving die op dit moment alleen maar uit mijnenvelden bestaat. Hopelijk kom ik kalmer terug... 
Ik weet dat dit wellicht in de ogen van de rationele gemeenschap om mij heen een erg onvolwassen reactie is. Dat het niet normaal is dat ik "opeens" zo veel last heb van steeds ditzelfde circus met dezelfde nummers, maar wel met elke dag nieuwe clowns. 
Maar als er nog iemand één keer tegen mij zegt dat ik "normaal moet doen, want dan doe ik al gek genoeg", knapt er vast iets in mijn hoofd. Maak u zich geen zorgen. Ik ga vast niet meteen slaan, al doe ik het in mijn hoofd wel een paar keer per dag. Ik ben dan wel geen pacifist, maar ook niet achterlijk...
Nonetheless; my conscience still keeps my demons in check, not the law.