De Hazelaar

Je kocht altijd die vieze opkloppudding die ik alleen at.  Je liet me de kast slopen om mijn buro in te zetten. Je liet me helemaal alleen reizen omdat je me vertrouwde. Je leerde me bloemen drogen en Fou Yong Hai maken. Je kocht steeds boeken voor mij, elke verjaardag en iedere keer als ik ziek was. Je stuurde me voortdurend naar de bibliotheek, omdat je zelf dyslectisch was en vond dat ik goed moest leren lezen. Ik kon alles aan je vragen, je gaf altijd antwoord op alles....

Zeven jaar later. Opnieuw sta ik daar. Nu met de as van de man die je achterliet. Mijn papa. Wat had ik gewild dat hij meer voor het leven had gekozen. Meer zijn eigen koers. Meer genietend.

Ik mis zijn zachte haren.

Mijn handen in zijn sterke handen. 

Zijn stem, zijn blauwe ogen. 

Wat had ik graag gewild dat zijn laatste jaren niet zo zwaar waren geweest. 

Zijn glas niet altijd halfvol. 

Ik maak nog steeds plannen met hem. Terwijl ik bedenk wat voor hem leuk zou zijn besef ik opeens dat hij helemaal niet mee zal gaan. 

Ik vind het veel erger dan ik ooit had kunnen denken dat ik niemands kind meer ben.

Ik mis jullie enorm.