Costa Concordia.

Onze school gaat wederom sluiten. We werden door de inspectie, vallend onder een ministerie waarvan de minister al is afgetaaid in een kabinet dat gisteren gevallen is, een aantal maanden geleden gesommeerd de sluiting van onze route op basis van een formaliteit voor te bereiden, zonder perspectief of een alternatief. Een paar jaar geleden zijn we als zelfstandige school opgeheven en gefuseerd met een rebound, en kregen we een loods toegewezen waar we zelf in de vakantie lokalen in hebben gebouwd, want die waren er niet. We hebben opnieuw een diplomatraject opgezet voor uitvallers in een boven schoolse voorziening. En nu gaan we weer een sluiting tegemoet. Maar het mag niet zo genoemd worden. 

Na het "procesvoorstel over de reorganisatie van ons werk" werd mij duidelijk dat er nooit echt naar ons geluisterd is. In de loop van de weken rondom en na de examens werd de magere maar broodnodige informatie die naar ons doorsijpelde zelfs steeds vreemder.

We zijn ondertussen verbaasd over de verbolgen reactie op ons verzoek de agenda van een studiedag te wijzigen; een studiedag is werken en niet met een heel team een hele dag één enkele externe procesbegeleider voeden, die zich al maanden geleden had kunnen inlezen, alles wat we doen en kunnen is immers nauwgezet gedocumenteerd, zijn desinteresse en slechte voorbereiding beginnen trouwens ook langzaam te wringen.

We worden in een vreemde positie gemanoeuvreerd door een afgeleid bestuur dat de urgentie hierover niet voelde, niet echt thuis geeft, niet voor ons staat en niet eens meer over onze afdeling onderhandeld...het probleem gaat niet weg als je het negeert.
We zijn de voortdurende roep van het bestuur om geheimhouding spuugzat.
We balen van de georganiseerde een-tweetjes van hetzelfde bestuur met individuele collega's over hun functies in de toekomst, waardoor de openheid volledig verdween.
We weten sinds een maand van de beoogde plotselinge andere invulling van onze taken voor het laatste jaar in het meest recente procesvoorstel.
We worden overvallen door verontrustende reacties en informatie vanuit voormalige collega's bij een beoogde fusie-partner; niemand zit daar kennelijk te wachten op ons, een ingewerkt en vakinhoudelijk team. Zij willen alleen een paar goed onderbouwde "unit-coaches" die in hun concept passen. Take it or leave it. De rest moet maar wat anders zoeken...
De situatie is nu zo dat de omstanders er bij ons nog even uit pikken wat ze elders nodig hebben, ondersteund door onze procesbegeleider die kennelijk niet voor ons werkt, en zich gedraagt als een "seagull-manager". Google it.

De rest van ons mag met dezelfde uren meer werk overnemen dat blijft liggen in een soort van sterfhuis. We worden individueel steeds meer tegen elkaar uitgespeeld. Het team en onze populatie krimpt steeds meer.

Wij werden bij het begin van dit schooljaar geacht ons collectief redelijk op te stellen.

Dat hebben wij netjes gedaan.

Wij mochten geen paniek schoppen.
Wij hebben er alles aan gedaan om de rust te waarborgen. Maar tegen ouders en leerlingen lieg je niet. Mensen zijn niet achterlijk.
Wij boden wel simpelweg transparantie.
Het trage proces, de slechte communicatie (ouders en leerlingen waren bijv. gisteren nog steeds niet officieel ingelicht door het bestuur, terwijl de hele schoolregio al maanden weet dat hun enige bovenschoolse voorziening stopt en vragen stelt aan ons) zorgde voor veel onrust en leegloop.

Het gevolg van onze opstelling was een vreemde uitbarsting van onze directeur naar onze teamleiding toe, na de speech op de diploma-uitreiking over het laatste jaar met staatsexamens dat er nu aan komt, want er mocht naar verluidt immers "met niemand gesproken worden over de ontwikkelingen op de diploma-route".
Dit is dezelfde directeur die twee weken geleden "opeens" een andere baan elders had.
Vertrouwensbreuk, teleurstelling, dolkstoot...., de retoriek zal er niet om liegen.

Maar ik voel me nog steeds niet de probleemeigenaar. Ik ben kalm, maar zo langzamerhand  ook echt kwaad.

Niet wij hebben het vertrouwen gebroken.
Wij hebben gewoon gezien dat ons bestuur niet te vertrouwen is.

Wij wilden simpelweg dezelfde toewijding aan de toekomst van onze doelgroep en ons als team zien, als wij zelf hebben.
Het is tijd voor een herdefiniëren van het begrip "baangarantie".
Het is tijd voor een herdefiniëren van het begrip "onderhandelen".
Neem ons serieus of houdt rekening met een hoofdpijndossier, vol met mensen die gewoon stug hun werk blijven doen, de laatste doet tenslotte het licht uit, vol met leerlingen die echt nergens anders terecht kunnen. Wij willen een diplomatraject met een curriculum voor mogelijke doorstroom naar hoger onderwijs. Wij willen een gedifferentieerde groepsgewijze methodiek blijven aanbieden in verband met het traject na het voortgezet onderwijs : HBO of academisch, met werkcolleges, dat moet je je eigen maken, wij bereiden je daarop voor.

Wij willen sektoren en profielen openhouden voor vervolgopleidingen voor alle leerlingen die tussen wal en schip blijven vallen...

Wij vinden dat redelijk en inclusief.

Wij gaan niet stil ten onder omdat jullie dat verkopen als een professionele werkhouding.
Niet nadat iedereen in de lagen boven ons zichzelf al heeft gered.

Vada a bordo, cazzo!