
Die keer dat ik een brief had geschreven omdat ik niet
begreep, wat ik dan had moeten zeggen tegen haar, die brief werd voor de grap met
iedereen gedeeld. Die keer dat ik te horen kreeg dat ik een arrogante aansteller
was, en haar en mijn toenmalige vriendje niet verdiende, omdat ik eigenlijk helemaal
niet leuk genoeg was. Die keer dat me door hem werd verteld dat ik wel erg was
veranderd en te vaak lachte, te gelukkig werd, waardoor ik niet meer “vertrouwd”
was voor hem en zijn vrienden, die moesten kiezen en kozen hem. Die keer dat
mij door hem werd uitgelegd dat ik haar vriendschap niet verdiende omdat ik
toch voor mijn dertigste zelfmoord zou plegen, zij was degene die mij op straat
meedeelde dat het wel klaar was als ik hem toch niet aardig ging vinden. Die
keer dat ik volgens haar partner te brutaal was en een slechte invloed had op
het gedrag van haar en ze me daarom niet meer mocht zien, zij was degene die mij
belde met die mededeling. Die keer dat ik te horen kreeg dat ik het allemaal toch
niet zou begrijpen en dat er te weinig tijd was voor een vriendschap met mij, naïef en niet meer de moeite waard...
Dat zijn (de) zes momenten waarop iemand een vriendschap
met mij beëindigde. Niet de boel laten verwateren, niet een lange aanloop van stiltes, ruzies en misverstanden, maar een bewuste en gemarkeerde harde knip. Iedere
keer brak het keihard mijn hart, iedere keer heb ik die mensen verschrikkelijk gemist,
soms jarenlang. Iedere keer had ik me volledig veilig gevoeld bij deze mensen
en werd mijn vertrouwen in de ander en mezelf van de ene dag op de andere finaal
afgebroken. En iedere keer was ik ervan
overtuigd dat het aan mij lag. Wat ongetwijfeld zo is in de versie van het
gebeuren van de ander…
Waarom het me nu opeens bezig houdt en ik ze hier voor
mezelf en u opsom weet ik niet. Misschien omdat ik vannacht over één van hen
heb gedroomd. En diegene was ontzettend verbaasd waarom ik nooit meer iets meer van me
liet horen. Verschrikkelijk kwaad omdat ik geen antwoord gaf op die vraag. En de eerste vraag
die in me opkwam toen ik vanochtend wakker werd was: “Wat had ik dan moeten
zeggen?”…
No comments:
Post a Comment