Stilgevallen.

Of het nu gaat om de angst voor dingen die je niet begrijpt, dingen waar je het niet mee eens bent, dingen die je simpelweg niet gemakkelijk of niet mooi vindt, ze zijn nooit een geldige rechtvaardiging om (naar beneden) te schoppen. Of het nu gaat over identiteit, klasse, etniciteit, interpersoonlijke relaties of leeftijd, onzekerheid kan en mag nooit de maat der dingen zijn. 

Als ik daarnaast buiten de wet moet gaan staan als ik er voor kies om iemand niet te laten creperen, dan gaat er iets fundamenteel mis in onze samenleving.

De vooruitgang voor de één is niet automatisch de achteruitgang van een ander. Hebben we eigenlijk ooit in een tijd geleefd waar het verheffen van iedereen als vooruitgang werd gezien?  Waarom is er geen voortschrijdend inzicht meer?  Worden we naarmate we verder evolueren steeds onnozeler? Als alles wat we geloven te weten alleen nog maar een selfserving-bias is, waar gaat het dan nog over?

Als spookbeelden van vermeende rampen en misstanden, en zelfverklaard slachtofferschap de basis worden voor beleid en communicatie, in plaats van keiharde, waarneembare, tastbare cijfers en situaties die tot consensus zouden kunnen leiden, dan heeft praten vrijwel geen zin meer.