Kwaadheid kan zich vastzetten.
Bij mij althans.
Ik ben een wispelturig mens, ik kan erg op mijn emoties drijven.
Als ik erg blij of gelukkig ben is dat prettig.
Mensen vinden dat ook nooit een probleem, ze vinden het zelfs wel leuk geloof ik.
Maar als ik me ergens over op loop te winden wordt het allemaal wat minder.
In no-time slaat de meter in het rood.
Iedereen kan in de weg lopen op dat moment.
Ik ben er niet trots op.
Meestal gaat het namelijk helemaal nergens over.
Dan duurt het ook niet zo lang.
Maar heel af en toe gaat het over iets waar ik sterkere principes over heb.
Wanneer ik op zo'n dag met andere mensen moet communiceren heb ik afleiding, en kan ik me gelukkig niet laten gaan.
Het ergst is zoiets dan ook op dagen dat ik geruime tijd alleen ben.
Het begint te malen in mijn hoofd.
Ik ga er mee naar bed en het is weer het eerste waar ik aan denk als ik opsta.
Als ik goed kwaad ben, dan ben ik het heel erg en erg lang.
Ik blijf op zo'n dag maar nee-schuddend naar mijn hoofd grijpen, mijn ogen een beetje dicht en een verbeten trek om mijn mond, van die enge dunne lippen.
Mensen die me tegenkomen op straat of aan de schoolpoort van de kinderen, mijn niet meest communicatieve momenten, vermoeden wellicht de eerste tekenen van dementie bij mij.
Ik had kennelijk vandaag het plan het allemaal eens op een rijtje te zetten omdat ik het idee kreeg dat ik vastliep in dat verhaal in mijn hoofd.
Het had de laatste dagen te maken met de eeuwige onduidelijkheid rond de overblijf-mogelijkheden, en degenen die dat moeten faciliteren, op de basisschool van mijn kinderen.
Maar meer nog was het de toon waarop wij worden aangesproken tijdens de tweewekelijkse (!) leesinstructie voor ouders.
Een toon die bij mij in ieder geval de plank helemaal mis slaat.
"Bph, bph, bph, ja, het lijkt inderdaad een beetje stom, maar zo spreek je die letter uit!"
"Als u niet kunt komen op deze instructie dan... vraagt u toch maar vrij aan de baas, want het is heel erg belangrijk voor uw kind!"
"Volgende week laat meneer Marco zien wat voor mooie spulletjes hij heeft om uw kind het lezen aan te leren"
"Oh, u heeft al drie keer vrij gevraagd deze maand, door onze ADV en studiedagen, en uw baas vindt het niet zo leuk meer?"
"Tja, maar ik ben dan ook gestopt met werken toen ik kinderen kreeg..."
Gistend liep ik al dagen dat gesprek in mijn hoofd te herhalen.
Totdat ik merkte dat het hele onderwerp er niet meer toe deed.
Het was het patroon dat me opbrak.
Het patroon van steeds maar weer opnieuw met dezelfde aanhef in mijn gedachten die bal van woede in mijn buik te voelen.
Shit.
Een patroon dus.
Waarin het deze week de mooie trucendoos van meneer Marco is, maar de volgende week het onvermogen van mensen om op tijd verkeersborden neer te zetten als ze besluiten een belangrijke verkeers-ader uit te schakelen voor een nieuw wegdek en ik dat verkeersbord tegenkom aan het eind van de tunnel, in plaats van ervoor als ik nog kan omrijden.
Of het is nog iets veel kleiners...
Kwaadheid heeft kennelijk genoeg aan de simpelste aanleiding, maar verloopt steeds volgens dezelfde regels.
Die harde bal in mijn buik en het demente gemompel tijdens het uitlaten van de hond.
Ben ik fout geconditioneerd?
Zou ik dat kunnen afleren?
Is meditatie de oplossing?
Mijn mantra "nog twaalf maanden, nog twaalf maanden..." werkt op zich redelijk als het iets is dat zich rondom school of het huis afwikkelt.
Ik verzin er nog maar eentje bij.
"Start walking and keep counting...".
Gebruikten ze dat niet ook bij het duelleren?
Ja, maar dan blijf je staan bij twintig en je draait je om, schietend...
Ik verzin wel iets anders.
No comments:
Post a Comment