Bikkel

"Een fobie is een (irreële) angst voor plaatsen of situaties waar geen aanwijsbaar gevaar aanwezig is. Deze angst kan echter wel leiden tot zeer onaangename klachten. Mensen met een fobie hebben daarom de neiging om situaties of plaatsen die hen angst bezorgen, te mijden."

Ziekenhuizen zijn een nachtmerrie voor mij.
Vrijwel iedereen is er ziek.
Een fraaie open deur.
Ik voel me altijd ongemakkelijk bij ernstig zieken in de buurt, ik weet dat ik niets kan doen voor ze, en dat vind ik vervelend.
Ik kan er ook niet zo goed tegen dat ik, naast het op zich gewenste verhaal van degene die ik bezoek, ook altijd de verhalen te horen krijg van de wildvreemde persoon die er naast ligt.
'Nee, dank u, ik hoef uw litteken echt niet te zien. Oh, ik geloof best dat ze het netjes gehecht hebben...Oh, eh, ja, ik zie het, goh, dat is inderdaad een heel groot litteken..."
Als ik in een ziekenhuis moet zijn, ligt de persoon of afdeling die ik wil bezoeken altijd het verst weg van de ingang, de wet van Murphy.
Ik druk steevast op de knop van het alarm als ik de lichtschakelaar zoek op de toiletten...
Ziekenhuizen zijn zo ongeveer de laatste plek waar ik me veilig voel.
Lange gangen die 's avonds helemaal stil zijn en slecht verlicht.
Het enig leuke van die late momenten is dat je soms iemand met een noodgang op een golfkarretje door de gangen ziet rijden, dat heeft dan wel weer wat...
Als ik morgen onverhoopt tegen lijn 85 aanloop, dan ben ik uiteraard blij als ze me kunnen oplappen in zo'n gebouw.
Maar dan heb ik ook geen keuze, dan wordt ik er gewoon naar toe gebracht.
Als ik echter de mogelijkheid heb, ga ik voor een paardemiddel.
Want ik ben voor de duvel niet bang, maar wel verschrikkelijk bang om onder zeil en onder het mes te gaan.
Ik weet ondertussen al een geruime tijd succesvol uit het hospitaal te blijven, wat een flinke hoeveelheid pijnstillers al niet vermag.
Zo langzamerhand komt echter het moment in zicht dat de hoeveelheid pillen niet meer gezond is, en ook niet meer afdoende.
Ik moet geopereerd, en dus opgenomen worden.
En ik zie al met frisse tegenzin tegen het hele gedoe op.
Tegen de narcose, de uren van niets te doen hebben, want alles al uitgelezen, niks op de tv, en niemand die ik kan bellen om bijvoorbeeld half drie 's nachts.
Tegen de "voedertijden" op achterlijke uren, en tegen de altijd te koude of te warme kamer, of die verdwaalde cliniclown die de kamer binnenloopt met een ballonnetje en een bloem waar water uit komt.

Liever niet!(klik op clown)
En aangezien ik gewoon op een wachtlijst kom en me ruim van te voren er op in kan stellen, merk ik bij deze enigszins tegenstrijdig op (gezien dit medium) dat ik er liever niet al te veel ruchtbaarheid aan ga geven.
Ik wil gewoon niet wekenlang op ieder feestje de ziekenhuisverhalen, de leuke en de rampzalige, aanhoren van veteranen op dat gebied.
Ik wil wel suggesties over hoe je zo'n week doorkomt zonder het veelvuldig reproduceren van de ziekte-dossiers van mijzelf en van mijn bed-buren, zonder duffe cryptogrammen en zonder het constante gevoel dat ik niets kan doen om te helpen bij de hopeloos vastlopende thuissituatie.
Oh sh**!, en zonder mijn lief, en zonder laptop, en zonder glas wijn...