Het is heel lang geleden eigenlijk, bijna tien jaar.
Op een dag in het voorjaar begaf ik me naar Noord-Engeland omdat een vriendin overleden was.
De avond voor haar crematie waren we met een stel uit eten gegaan.
En zo kwam ik, tijdens de pizza pescatora, er achter hoe weinig ik eigenlijk van haar wist.
Maar alles wat ik hoorde verbaasde me niet, dus in dat opzicht was ze mij gelukkig ook niet opeens vreemd.
Op de dag zelf ben ik 's ochtends een rondje over de stadsmuren gelopen en naar de kroeg gegaan.
De laatste keer dat ik haar had ontmoet hadden we precies dat gedaan.
Dat was mijn manier om haar dag te zeggen.
Want de crematie van letterlijk een kwartier was te bizar en te dramatisch.
Ook omdat ze nog zo jong was, drieentwintig, en het een zelfgekozen dood betrof.
Ouders, familie, universiteitscollega's en ex-vriendjes...maar geen antwoorden.
Daarna was er in een oude kapel met een heel fraai oud kerkhof ook nog een soort interactieve quaker-bijeenkomst waar we veelvuldig de hand van onze buurman/vrouw moesten vasthouden.
Alles wat er aan emoties in de lucht had gehangen kwam er geconcentreerd uit, of je wilde of niet.
Ik moest naar buiten van mezelf.
Daar scheen de zon.
Het was er heel rustig, niet zo beladen, bijna luchtig.
Ik stond me af te vragen waar ik met mezelf naar toe moest, toen er een troep ganzen overvloog, en de lente opeens begon.
"This is almost too perfect..." zei een vriend opeens toen ik hem aankeek.
Precies wat ik dacht.
Eigenlijk was het heel onnadenkend van mij dat ik alleen op reis was gegaan.
De heenreis ging nog wel, maar terug was een hel.
Het is verbazingwekkend hoe vaak vreemde mensen reageren op je als je duidelijk niet goed in je vel zit.
"Are you allright love...?".
"I will be, thanks...".
Een oudere vrouw die vanuit London naar Dover naast me zat heeft het hele verhaal uit me zitten trekken.
Ze dacht dat het goed voor me was als ik erover vertelde.
Ze had nog gelijk ook.
Hoe kom ik hierop?
Door de cd die ik nu luister, Carina Round, zij komt ook uit Wolverhampton.
Omdat ik zeker weet dat mijn vriendin hier wel wat aan gevonden zou hebben.
Omdat ik zag dat "the Gremlins" op de televisie waren geweest.
En omdat ik de boekenkast inderdaad bescheiden ben gaan opruimen en een kaartje van haar tegenkwam.
Omdat de zon al een beetje warm wordt.
Maar vooral door de ganzen die elke dag over ons huis heen naar de polder vliegen.
klik op foto !
http://www.carinaround.co.uk
http://www.yorkstories.co.uk/york_walks-1/churchyards-and-gardens.htm
2 comments:
MissGien zegt:
Over het verlies van sommige mensen lijk je nooit helemaal heen te komen. Zoals in mijn geval M. die overleed op haar 18e aan een hartstilstand. Ieder jaar, op haar verjaardag, krijg ik het koud en brandt ik een kaarsje, al 22 jaar lang...
Sterkte...
Dankjewel.
Post a Comment