Ervaring

Ik was natuurlijk te laat.
Om bepaalde redenen was de zaal al dicht.
Ik hoorde het applaus en gelach terwijl ik om het hele gebouw heen liep om een open deur te vinden...
Nadat ik besloten had nog een laatste keer op de deur van de bar ernaast te bonken en het daarna op te geven werd er opeens toch open gedaan.
Ik heb de laatste minuten achter in de zaal gestaan en wat hoofden heen en weer zien bewegen.
Een lied en afgelopen.
Ik liep nog even de zaal in en maakte nog wat foto's van het ondertussen ingestorte decor.
Laaiend enthousiast werd ik door collega's, op weg naar buiten, gevraagd om instemming; "Geweldig, vond je ook niet?"
Een beetje verbaasd om mijn commentaar-loze glimlach liepen ze verder om de spelers te feliciteren.
En even later werd mij ook duidelijk wat er gebeurd was die avond.
De slechte generale repetitie had bij iedereen voor enorme hoeveelheden adrenaline gezorgd en tot het besef geleid dat er genoeg materiaal voorhanden was om iets moois mee te doen.
De voorstelling had opeens veel meer vaart gehad, de scenes die 's middags niet lukten of werden overgeslagen lukten nu wel.
Niemand was weggelopen om iets anders te doen, iedereen was gefocust.
Iedereen had het opeens begrepen; "Daar zitten mensen die speciaal voor ons komen, die verwachten vanavond iets!".
En dat hebben die mensen geweten!
Het lijkt niet veel, het is "slechts" een schoolvoorstelling.
Je stelt jezelf enorm kwetsbaar op, als je met een zelfgemaakte voorstelling de wereld buiten je veilige schooltje betreedt.
Maar je krijgt als bonus een flinke dosis zelfvertrouwen.
Een succes-ervaring is iets waar veel jongeren wekenlang op kunnen zweven.
Een oubollig "hier-gaat-het-volgens-mij-om"-gevoel maakte zich van mij meester, maar ik wist het zorgvuldig voor me te houden naar de spelers toe.
Uit de chaos die "onze school" heet, werd weer eens een kleine overwinning geboren.