Niks loopt.

Ik denk altijd dat ik de enige ben die zich eigenlijk met geweld moet plooien naar de dag in plaats van andersom.
Het is een soort verzet dat broeit, een stille opstand in mijn hoofd.
Ik voel het eigenlijk al als ik wakker wordt.
Ik wil niet...
Dat gaat verder dan het gegeven dat ik gewoon geen ochtendmens ben.
Het sterkst heb ik dat als ik naar de school van mijn kinderen loop.
Het heeft vandaag niet eens iets met het weer te maken, hoewel ik vanochtend twee keer doorweekt de weg naar school heb afgelegd.
Het heeft vandaag ook niets te maken met de avondvierdaagse die mijn kinderen (dus ik ook) deze week willen lopen met school.
Het ligt ook niet meer echt aan de andere moeders die ik tegen kom, want de meesten zijn heus wel aardig.
Ik had het vorige week over de twee moeders die in een bloedig handgemeen elkaar probeerden te overtuigen van hun gelijk.
Dat komt vrijwel nooit voor op dat tijdstip.
Dus daar ligt het ook niet aan.
Feit is wel dat ik ergens halverwege de ochtend al weet dat de dag verloren is.
Ik vergat bijvoorbeeld naar de schoolvoorstelling van mijn jongste te gaan kijken.
Waarop een aantal moeders mij dus meteen vragen waar ik was, en me laten weten dat het fantastisch was...maar goh, jammer, ik was er niet...
Ik krimp van binnen in elkaar....
"Sh*t, dat was toch volgende week?"
"Nee joh, vandaag! Nou, tot vanavond bij de start, de route is trouwens veranderd, vanavond is het maar 3,9 km, donderdag is veranderd naar 7 km, 't is wat...."
Nu zit ik op de klok te staren.
Ik moet iets te eten produceren, we moeten naar het stadion rijden.
De kinderen zijn echter al helemaal gaar, en ik vraag me af waarom ik heb ingestemd met hun wens om vier avonden 5 km te gaan wandelen.
Ik kan niet in beweging komen.
Ik schiet overeind omdat de bel gaat.
Er staat iemand aan de deur die mij iets wil verkopen, en op mijn korte "Ik heb hier eigenlijk helemaal geen tijd voor" toch een heel verhaal afsteekt, en ik voel dat ik langzaam kwaad word.
De meneer ziet het en gaat maar weer eens verder.
De hond blijft daarna maar aanslaan...
Deze hele dag loopt gewoon niet.
Ik kom meestal vrouwen tegen die alles met links doen, iedere dag weer.
Op de terugweg uit school vanmorgen zag ik een vrouw die ik onbewust ook altijd in die categorie had geplaatst.
De moeder van een vriendje van mijn jongste.
Huilend op de fiets.
Ze was gevallen, met haar twee kinderen op die fiets.
Nee, het was niet erg, niemand was gewond, maar het ging gewoon niet vandaag.
Ze had opeens verschrikkelijk moeten huilen en had besloten naar huis te gaan, een video erin te gooien en de kinderen aan de chocomel te zetten.
"Ik dacht bekijk het maar vandaag, vandaag doe ik niet meer mee..."
Ik zei haar dat ik het helemaal begreep, en ik wenste haar oprecht een fijne baaldag.
Ze glimlachte en ging opgelucht samen met een bezorgde buurvrouw naar binnen...
Ik had ook gewoon binnen moeten blijven vanochtend.
Maar in plaats daarvan loop ik een paar uren later totaal opgefokt tussen een grote massa op weg naar de inschrijving.
Ik heb geen bezwaar tegen een lange wandeling, maar ik wandel niet graag in ganzepas met zijn duizenden over een smal bospad.
Wat een hel, waar ben ik aan begonnen?
Ik sta op het punt van in tranen uitbarsten.
Ik stuur mijn gedachten krampachtig naar een denkbeeldige open plek.
Ik merk opeens dat ik daardoor mijn ogen een beetje dichtknijp, en probeer mijn gezicht weer normaal te laten staan.
Pas op de helft van deze eerste avond begin ik te ontspannen, het wordt zelfs aangenaam, de zon is nog warm...
Nog drie avonden.
De dagen lopen niet, maar ik wel.