Friday, January 13, 2006

13...

Ik val meteen met mijn fiets, de jongste achterop natuurlijk om het nog enger te maken.
En dat terwijl ik niet eens bewust was van welke datum we vandaag hebben, dus daar kan het niet aan liggen...
Dertien betekent voor mij veel meer dertien in een dozijn.
Of twaalf studies ambachten dertien ongelukken...
Niet een dag vol rampspoed.
Gelukkig had mijn kind alleen maar de schrik van zijn leven.
Ik heb hem daarna wel nog een poosje horen babbelen over die keer dat ik hem met een winkelkar vol met speelzand niet meer kon houden.
Snikkend stond ik toen op de parkeerplaats van de bouwmarkt aan dat veel te zware karretje te sjorren, maar ik kreeg het kreng niet overeind, terwijl mijn zoontje klem zat met zijn been.
Behulpzame bouwvakkers waren gelukkig snel genoeg te hulp geschoten, en toch was het voor ons een nogal traumatische ervaring.
Toen had hij een flinke bult op zijn hoofd, nu alleen maar een spannend verhaal waarom we vandaag voor de vijfde keer deze week te laat op school aankwamen.

3 comments:

Anonymous said...

Hehe en zo kan ik me nu dus ook nog herinneren als de dag van gister dat mijn vader me met fiets en al tegen een muurtje had gezet (ik dus in het kinderzitje)om nog ff binnen iets te pakken. En je raad het al.. heel heel langzaam voelde ik de fiets van de muur weg hellen en belande ik op de grond! Heb ik hem nooit vergeven ;p

Strangebrew said...

Nooit vergeven dus...hmmmmm....:).

Anonymous said...

Tja, zo iets maakt indruk he ;) Maar het feit dat je zoontje er meteen een sterk verhaal van maakt moet je als goed teken zien denk ik.