Nee, serieus...

Dit gaat nergens over, of eigenlijk toch wel.
Ik luister volgens sommigen naar "te serieuze" muziek, want ik ben kennelijk een serieus mens.
Ik weet zeker dat die musici, waar ik mijn dagen luisterend mee vul, hierover even hun wenkbrauwen zullen ophalen, om het vervolgens schaterlachend weg te wuiven.
Er zijn mensen die in ieder geval naar rustigere muziek gaan luisteren omdat dit serieuzer lijkt...
Ik heb daar niet meer last van naarmate ik ouder word.
Bepaalde muziekgenres strijken mij totaal tegen de haren in.
De meeste mensen om mij heen gebruiken muziek als achtergrond, een soort behang.
Volwassen, maar vooral gezellig, behang.
Niet iets om over in vervoering te raken doorgaans.
Ik kan dat echter gewoon niet.
Ergens zitten en luisteren naar "Toppertje" van Guillermo & Tropical Danny, Frans Bauer en aanverwanten , R&B of andere "gezellige" muzak.
Je moet natuurlijk ook niet luisteren.
Daar is het niet voor bedoeld.
Het is bedoeld om sfeer te maken, net als bij de tandarts...
Ik word daar ongezellig van.
klik
Ik luister wel naar "al het andere".
En omdat veel mensen om mij heen "dat" geen gezellige muziek vinden zal die muziek wel het tegenovergestelde zijn, serieus dus...
Dat ik daardoor zelfs wel eens uit een kroeg wegloop heeft mij meerdere malen een lange discussie over "dingen te serieus nemen" opgeleverd.
Zo nu en dan realiseer ik me dat ik niet zozeer serieus maar diep van binnen nog steeds een soort van puber ben.
Daar is geen remedie voor behalve volwassen worden.
Maar dat lukt me niet trekt me niet zo.
Ik zoek nog steeds herkenning, een referentiekader...
Ik heb daardoor een voorliefde voor musici die dat gevoel ook via hun teksten uitdragen.
Luc de Vos van Gorki is zo iemand.
Ik heb onlangs, als een van de laatsten, Wir sind Helden ontdekt.
klik op foto voor website
Iedereen kent ze volgens mij, want hun liedje "Wenn es passiert" werd continu gebruikt als begin-tune voor de WK-uitzendingen.
De teksten die Judith Holofernes schrijft zitten ook in een soort van cocon.
Bitte bitte gib mir nur ein Wort
Wenn du schon auf den Mund fallen musst
Warum dann nicht auf meinen
Bitte bitte gib mir nur ein Wort
Es ist verrückt wie schön du schweigst
Wie du dein hübsches Köpfchen neigst
Und so der ganzen lauten Welt und mir
die kalte Schulter zeigst
Dein Schweigen ist dein Zelt
Du stellst es mitten in die Welt
Spannst die Schnüre und staunst stumm wenn
Nachts ein Mädchen drüber fällt
Zu deinen Füssen red ich mich
um Kopf und Kragen
Ich will in deine tiefen Wasser
Große Wellen schlagen
Precies zo ging dat bij mij ook, en degene die het aangaat zal het zeker ook herkennen...
En als dit soort dingen op iemand anders net zo'n impact hebben gehad, zodanig dat ze er nu nog liedjes over schrijft, dan wil ik haar graag de hemel in prijzen.
Ik ben daarnaast blij dat ik niet de enige ben die de dingen op zo'n manier voelt.
Volwassen mensen voelen dat niet meer zo vrees ik.
Die zetten een gezellig muziekje op en denken niet meer na over dit soort dingen.