Soft

Jaren geleden heb ik van een vriend een bandje gekregen met nummers van de Indigo Girls.
Het zijn twee country-zangeressen, geen zussen, wel sisters.
Nomads, Indians, Saints heet het.
Ik was verkocht.
Zij het schoorvoetend.
Want hoe je het genre ook pimpt met rock-elementen, en ook al is Blue Grass best trendy om onaangekondigd te draaien op een feestje, het blijft countrymuziek.
Waar ze het al hadden over gebroken harten en de velden van weleer, deden ze dat echter wel met een scherp randje.
Deze dames zongen niet "Stand by your man", ze voedden hem op of schopten hem eruit...
As far as country goes...not bad en dan vertegenwoordigt dat dus kennelijk mijn softe kant.
In de VS zijn ze groot, maar hier heeft niet echt een groot publiek er oren naar.
Misschien dat daar binnenkort verandering in komt.
Vanochtend hoorde ik een nummer op de radio dat me sterk deed denken aan hen.
Tekst en muziek.
Maar de stem was anders...heel bekend maar anders.
Het was Pink notabene.
Met een nummer dat ze heeft geschreven in samenwerking met de Indigo Girls.
Whatever brings the message across!
Dan maar zo.

http://www.indigogirls.com/home.html