Het devies 'gij zult niet doden' is niet iets dat je in de koelkast zet als je het even niet kunt naleven, en een beetje zichzelf respecterende confessionele partij zou het voelen als zijn ziel aan Satan verkopen.
Maar als dan blijkt dat de Minister zelfs nooit in de schoenen heeft gestaan van de jongens, die hij wegstuurt en terug ontvangt in body-bags, wordt het alleen maar wranger.
Vanwege je partij onmisbaar zijn is dus maar één van de voordelen die je als politicus hebt.
Als je partij je financiële problemen kan oplossen is ook niet verkeerd.
En als je voormalige partij het ledenbestand goed heeft bijgehouden kan het weer nadelig zijn.
Hoe ouder ik wordt, hoe meer het cliché van politiek als een smerig, schimmig spel zich laat gelden.
Een heksenjacht blijft een heksenjacht en is in mijn bescheiden opvatting misselijkmakend populistisch, ongeacht wie het nu weer betreft.
Maar het lijkt een nieuw politiek instrument te zijn in de strijd om het electoraat.
En zo krijgen we misschien toch de regering die we verdienen.
Dat een deel van onze vertegenwoordiging in het parlement uit rapalje en draaiers bestaat is duidelijk, daar heb ik geen schimmige kopieën van openstaande rekeningen en korrelige foto's van actiebijeenkomsten voor nodig.
Er zitten bovendien (hopelijk) briljante geesten en vulgaire zelfverrijkers door elkaar.
Het is in het meest gunstige geval een afspiegeling van deze samenleving...
Tot zover.
Voor de volgende week kunnen jullie het derde hoofdstuk uit Toornvliet lezen.
Alvast een fijn weekend.
No comments:
Post a Comment