Hij ging ze waarschuwen, tegen het gevaar van terrorisme, alsof ze dat niet zelf al hadden gemerkt, bij Tavistock Square, dat zoiets achterlijks kon gebeuren.
Hij ging om zijn zelfgemaakt homevideo-project te laten zien over dit gevaar, een gedrocht dat gewoon op internet staat, en het is aan te nemen dat het Hogerhuis zelf ook internet heeft.
Hij had uiteraard alleen maar nobele bedoelingen.
Hij is de vermoorde onschuld, verstrikt geraakt in een moslim-complot in het Hogerhuis.
Terwijl dit toch een voorbeeldig koekje van eigen deeg was.
Hij is toch zeker niet zo'n spreekwoordelijke hooligan die kwam om herrie te schoppen, en dus niet het stadscentrum in mocht; hij is een keurige 'right wing parliamentarian', uitgenodigd om over 'freedom of speech' te debatteren met een select gezelschap.
Door het woud van journalisten kefte de geel-gekuifde pekinees opgewonden tegen de grote slaperige bulldog dat het not-done was, zich stiekem verheugend in de fenomenale media-aandacht die zijn kleine persoon wederom ten deel valt.
Zoveel meer aandacht, dan wanneer hij gewoon door had kunnen rijden naar de Big Ben.
Ik ben tegen censuur, zou ook willen dat hij eens een andere baan zoekt, juist daarom zou je het moeten negeren, dit is gewoon weer eens te veel eer...
Hij mocht eigenlijk helemaal niet mopperen, want ze hadden hem wegens opruiing 48 dagen mogen vasthouden.
In plaats daarvan stond hij, een uurtje later, weer buiten met glinsterende pret-oogjes; een martelaar, een held was hij.
Low input, maximum output.
En terwijl in the UK een hele nieuwe 'Dhimmi-discussie' losbarst, en iedereen hem eigenlijk alweer vergeten is als een kort intermezzo in een ander stuk, probeert de platinablonde parlementariër er thuis nog wat politieke winst uit te slaan door zich nog een beetje meer aan te stellen.
Shakespeareaans drama, maar dan een low-budget amateurtoneel-variant.
En toen gingen we hopelijk weer snel over tot de orde van de dag.
No comments:
Post a Comment