Cri de coeur 1.

A religious war is like children fighting over who has the strongest imaginary friend. Ik weet niet van wie die uitspraak is.

De paus is in Afrika en preekt trouw en abstinentie als middel tegen HIV. We leven kennelijk nog in de middeleeuwen. Waar abstinentie alleen voor de armen is.
Ik vroeg me laatst af of het niet een beetje overdreven is geweest om ooit uit die kerk te stappen. Waarom heb ik er toen een principekwestie van gemaakt? Daar lag toch niemand wakker van? Jawel. Ikzelf. Ik maakte namelijk deel uit van een gemeenschap. Familie, vrienden, die wel in het geloof hun heil vonden en me graag in hun midden wisten, voor het hiernamaals behouden, en me daarom hadden laten dopen. De kerk was de kapstok waar mijn hele jeugd aan hing. Ze gaf mensen om me heen geloof en kracht en een plek om samen te komen.
Mensen waar ik feesten mee had gevierd, en doden mee had uitgeleid.
Na het vormsel begon het echter een beetje te rommelen in mijn hoofd. Ik wist eerst niet goed wat ik er van vond, van de dingen die gewoon niet leken te kloppen. Ik stelde steeds meer vragen, maar kreeg steeds minder antwoorden. Totdat de antwoorden helemaal uitbleven.
Het geloof bleek een bikkelharde vesting als je er niet kritiekloos je hele ziel en zaligheid aan gaf. Leden uit de gemeenschap maakten me ook voorzichtig duidelijk dat ik ze kon verliezen als ik niet uit keek. Toch was het uiteindelijk mijn hart, misschien nog meer dan mijn ratio, waardoor ik een, in de ogen van mijn omgeving, nogal overdreven stap nam.
Ik ben uit de rooms-katholieke-kerk gestapt omdat ze liegt en huichelt. Dat deed pijn, en dat ging niet weg door het gebed. De kerk claimde barmhartigheid en vergeving, maar bood een grote groep mensen geen veilige haven. Ze keerde zich af van diegenen die wanhopig genade zochten. Keerde zich af van andersgeaarden, die opgroeiden met het verhaal dat iedereen een creatie van god is, naar zijn gelijkenis geschapen. Keerde zich af van niet-gedoopte baby's, die met de sterkste wil van de wereld niet van welke erfzonde dan ook beticht konden worden, om ze in een naamloos graf in ongewijde grond verder te negeren. Ze keerde zich af van slachtoffers van misbruik door leden van de eigen hierarchie, kocht hun zwijgen en keek de andere kant op. Ze is tegen abortus en euthanasie, want alleen door echt lijden komen mensen dichter tot god en liet zo ook de zwakkeren en doodzieken achter, alleen in het donker ver weg van de zalvende woorden, het licht van de kaarsen en de geur van wierook... Ze neemt diegenen terug aan haar boezem die vervolging en genocide bagatelliseren, en zet zo miljoenenen andersdenkenden weg aan de rafelranden van haar zelfverklaarde beschaving. Ze geeft mensen, die zelf nooit de zwaarste lasten willen dragen, een platform om zich politiek te profileren als godsvruchtig en gezagsgetrouw. Ze verheft niet en biedt geen troost. Dat is een gemeenschap waar ik liever niet bij hoor. Daar waar sommigen hun spijt uitspreken dat ik nu de verlossing moet missen, kan ik zeggen dat het mij niet lekker zit dat mensen waar ik van houd zich soms in een beerput van onverlichte barbarij begeven. We hebben elkaar nog in beeld, er zijn nog een paar andere raakvlakken over, en we raken elkaar nu, tijdens dit ene leven waar we samen het beste van moeten zien te maken.
En die eeuwigheid...?
Die mogen jullie hebben.