Lustrum

Precies op deze dag, maar dan vijf jaar geleden, schreef ik de volgende blog:
posted by Strangebrew at Friday, July 09, 2004
Here I go!
Het is een feit, ik heb nu een "blog" en ik weet niet hoe die werkt....Ik kan er opzetten wat ik wil, maar kan het er ook weer af? En wie leest het? En waarom zou ik deze bizarre vorm van exhibitionisme eigenlijk cultiveren? Wat wil ik ermee?
Ventileren. Archiveren.(Klik voor het hele stuk...)


Dit is dus mijn lustrum, vijf jaar in deze virtuele toren van Babylon, dit wereldwijde web.
Toen vond ik dat heel spannend, zo'n eerste blogbericht en dan gewoon kijken wat er gebeurt...
Ik dacht eerst nog "Er gebeurt helemaal niets, wedden?"
Ik ging ervan uit dat in die enorme brei van kreten op weblogs, fora, en nieuwsgroepen ééntje meer of minder toch helemaal niet op zou vallen.
Ik wist niet eens precies waarom ik de mijne er persé aan toe wilde voegen, het was al zo'n kakafonie...
Ik dacht dat ik me daar geen zorgen over hoefde te maken, er zou toch nooit iemand zijn die mij zou vragen waarom, hoezo, met welk doel.
Ik merkte pas later dat de meeste mensen die schrijven zich dat inderdaad ook niet afvragen, het is een vorm van ademhalen, en daarbij realiseer je je op een gegeven moment ook dat je er meestal niet bij stil staat waarom, hoezo, met welk doel...
Je schrijft het op, je drukt op een knop en het is weg. Los. Vrij.

Ik dacht nog "Zoiets valt vast in een diep, diep gat, waar de bodem nog maar net van bedekt is met de naar beneden dwarrelende letters van al die miljoenen berichten die er elke dag wereldwijd geschreven worden.....
Dus daar ga je vanuit en dat is goed zo.
En je doet het; je schrijft datgene wat de hele dag hinderlijk klem in je strot zit op, je drukt op die knop en het is inderdaad weg. Los. Vrij.
Alsof je een heel dun rijstpapiertje pakt, daar met vulpen iets op schrijft, en het vervolgens los laat in die harde wind die vlak voor de regenbui alles uit elkaar veegt.
Stomverbaasd was ik dat iemand toch in staat is om, ogenschijnlijk met het grootste gemak, zomaar onder het lopen, in die wind dat rijstpapiertje uit de lucht te plukken en zowaar, na zelfs een paar flinke regenbuien, mijn woorden nog kan vangen.
En er kwam dus een bericht terug, en nog één, en verhip, nog meer....
Vijf jaar later gebeurt het nog steeds en eigenlijk blijf ik me daarover verbazen.
Wonderlijk eigenlijk hoe dat werkt.