En daardoor vandaag twee keer de gelegenheid om een film te zien waarvan ik weet dat hij me deprimeert, maar waarvan je niet kan zeggen dat het een slecht verhaal is.
Bovendien: Woord van de Dag: dystopie.
Het is ook best een goed boek, ook al kwam ik maar moeizaam aan het einde.
Een verhaal waarin semantiek centraal staat blijkt me toch te intrigeren.
Taal is een machtig wapen...
Maar wat ik ook een sterke vondst van de schrijver vindt is dat van die kamer waarin mensen worden ge-reset, met angst, datgene wat voor iedereen anders is.
De BBC had er ooit een goede draai aan gegeven, aan zo'n fictieve kamer, waar je naar binnen wordt geloodst, maar nooit meer (hetzelfde) uitkomt...
Bekende, vaak geestige mensen mochten de, door hun meest verfoeide, dingen door een luik laten vallen in de kelders van de omroep, om hopelijk nooit meer weer gezien te worden, wellicht om in iemand anders zijn boze dromen te gaan figureren.
En de meest uiteenlopende zaken werden, voorzien van uitleg, verbannen naar kamer 101.
Ik heb al heel vaak lijstjes lopen maken, met vijf items die de kamer in mogen, maar mijn lijstje verandert wel steeds per poging.
De meest recente behelst religieuze leiders/fanatieke populisten (same thing), te (w)arme landen, postmoderne beeldende kunst (architectuur echter uitgezonderd), stapels papier die niet weg mogen en tuinbonen.
No comments:
Post a Comment