Volwassen

De relatie is officieel volwassen, een week alweer.
Volwassen relaties zijn natuurlijk onzin.
Het is het soort volwassenheid als van iemand die net zijn rijbewijs heeft gehaald, maar gewoon nog thuis woont en niet weet wat er gestudeerd moet worden, zo net na de havo....
Officieel volwassen maar nog steeds geen idee.
Ik heb nog nooit een definitie gehoord van een volwassen relatie, of het moet zijn dat je dan beter weet hoe je het hebben wil, zo met trouw, trouwen en trouweloosheid...
Dat het volwassener is om samen op een bank een goede film te kijken, in plaats van met een pil in je mik op een strand te staan dansen tot het ochtendgloren op vervelende housemuziek.
Weet ik veel, volgens mij is het allemaal onzin.
Als jij nog steeds niet weg wil, en hij is er ook nog steeds, zegt dat dan wat?
Misschien zit het in het volwassen zijn, om een volwassen relatie te kunnen hebben, ook daar zie ik wellicht een probleem aangaande mezelf.
Volwassenen praten veel, misschien is het dat, maar dat klinkt ook verrekte saai...
Altijd met elkaar bezig, altijd met wij, ons....altijd van die goede gesprekken, altijd evalueren.
Geloven we allebei niet in, dat is fijn, in ieder geval iets gemeenschappelijks.
Bestaan perfecte relaties?
Vast, ik heb er ooit wel eens wat over gelezen, en ik geloof ondertussen niet dat ik er zo een zou willen hebben.
Je bent blij met elkaar of even niet, ik denk er eigenlijk ook nooit over na wat dat dan betekent.
Je moet volgens mij vooral niet gaan vergelijken.
Of je moet eerst verdomd goed nadenken over hoe dat ook al weer zat met die verschillende kleuren groen van het gras bij jou of bij de buren aan de overkant, de kans is namelijk groot dat er geen of weinig verschil is.
Voor wat het waard is, we zijn achttien jaar verder en we kunnen nog steeds geen definitie geven van wat het betekent, of wat het allemaal bijelkaar houdt.
Maar wel weet ik nog precies waarom ik toen met hem in de achtbaan stapte.