En zometeen vijf kinderen over de vloer.
Maar er is appeltaart, brownies en wellicht nog wat peuterspeelgoed te vinden.
Buiten komt de zondagsbladbezorger op zijn skeelers voorbij.
Wij hebben zo'n sticker op de deur, dus geen lokaal nieuws.
Iedere keer als ik die jongen zie is hij totaal nat geregend, maar het lijkt hem niet te deren.
Misschien houdt hij van de regen.
Al weken denk ik na over wat verhaallijnen waar ik iets mee zou moeten doen.
Ik kom er alleen niet toe ook maar een letter te produceren.
Hoe is het toch mogelijk dat wanneer ik geen tijd heb, en eigenlijk met een deadline voor iets zit, ik altijd het ene hoofdstuk na het andere kan produceren, met alle rampzalige gevolgen van dien.
Tijd vergeten, twee kinderen die voorzichtig opmerken dat ze honger hebben en ik heb niet gekookt en geen boodschappen gedaan en de winkels zijn dicht, mijn opdrachten niet af, de toetsen weer niet nagekeken en een afspraak op mijn werk volledig vergeten...
Maar zelfs wanneer ik geen sou te doen heb, zoals nu, en het buiten regent, en ik niet eens zelf een taart hoef te bakken, zit ik meestal naar een blanco scherm te staren, met een warrige woordenbrij in mijn hoofd en wat wazig gedroedel op mijn tekentablet....
En trouwens ook tijd vergeten, kinderen die voorzichtig informeren of we vandaag nog iets leuks gaan doen, niet gekookt en enfin, u vat hem al...
Ik kijk altijd een jaar lang uit naar die dagen van niets doen, en als ze er dan eindelijk zijn gaan ze tergend langzaam en volledig productieloos voorbij.
Mijn lichaam rust uit, mijn geest blijft als een ongeleid projectiel alle kanten op spinnen...
Hoort dat zo te gaan?
No comments:
Post a Comment