Gramschap 1.

Ik ben er vrij zeker van dat ze dit niet lezen en anders is dat ook niet meer relevant, ik ga er toch nooit meer wonen, daar in de Oostelijke Mijnstreek...
Ik zou het al jaren geleden hebben toegejuicht als de maskers allemaal waren gevallen.
Ik heb een aantal hele fijne familieleden die ik echt wel graag zie, best een goed contact met mijn ouders en een paar (inderdaad twee) erg leuke neven...so far so good, altijd welkom, vast in mijn hart verankerd.
Maar ik heb ook een bipolaire neef, een bipolaire oom, geen familie van elkaar maar die oom heeft op zijn beurt weer een schizofrene zoon, er is een tante met borderline, twee autistische neven aan twee verschillende kanten, een oom met een hersenbeschadiging die altijd schreeuwt en altijd gelijk heeft, een aandoenlijke oom met zwakbegaafdheid en nog een paar neefjes met ADHD.
Daarnaast een heleboel familieleden die dit niet (willen) weten en zich erover blijven opwinden, jaar in jaar uit, dat al deze beperkingen misverstanden en vervelende interessante familie-bijeenkomsten veroorzaken.
En dan is er nog een deel mensen dat gewoon geschift is, of gewoon een heel naar karakter heeft, of een combinatie daarvan cultiveert.
Zoals de tante die na de dood van haar man, de oudste van zijn familie, alle spullen van hem opruimde toen hij een jaar of twee dood was, dus ook alle familie-fotoalbums, terug daterend tot 1830, heeft weggedonderd omdat ze "zelf toch niet op al die foto's stond"...
Onze hele familiegeschiedenis vijf keer in leer gebonden in een vuilnisbak.
En ook al is die familiegeschiedenis er één van zwakke genen, waardoor ik altijd een beetje bang ben geweest zelf ook knettergek te worden (wie zegt dat ik het niet al ben?), het is wel mijn familiegeschiedenis en die had ik graag doorgegeven aan mijn kinderen.
Ook al staan ze zelf niet op die foto's...