Thursday, October 07, 2010

Gramschap 2.

Ik ben ook een beetje moe van deze zogenaamde samenleving met al haar statements en betweterigheid, waar iedereen altijd een mening heeft en die perse moet ventileren, being able to speak our mind, without being bothered to use it first...van de constante gemaakte woede en verongelijktheid die mensen dagelijks in de media aan de dag menen te moeten leggen, van alle psychologie van de koude grond, van bepaalde politici die maar steeds niet onder een bus lopen (dit is demoniseren maar daar heb ik vandaag even geen sodemieter mee te maken) terwijl mensen die de wereld daarentegen vaak wel een stukje leuker maken soms uit eigen beweging doodgaan.
Waarom toch dit grimmige gezever?

Want ik persoonlijk leef heel graag, laat daar geen onduidelijkheid over ontstaan.

Het nieuws en wat het allemaal oproept, daar schrik ik soms van...
Een aantal mensen om me heen is er zelf uit gestapt, van een enkeling zag ik het (en dat is bizar genoeg, geloof me!) aankomen, van de meesten totaal niet.
Iedere keer weer als er bij een overlijden wordt gemeld dat het om zelfdoding gaat, ook als ik de persoon in kwestie helemaal niet ken, voel ik weer die steen in mijn maag.
Als het iemand in je directe omgeving is zijn de meeste mensen om je heen vaak net zo verdrietig als jij, en is er vaak wel voldoende ruimte voor tact en fijngevoeligheid.
Maar als het een min of meer onbekende is lijkt het gemakkelijker om vanuit een impuls te reageren, en vaak gaat dit ongemeen hard, dan hoor je woorden als "laf", "zwak", "egoïstisch en niet eerlijk tegenover hun geliefden, die hierdoor het gevoel kunnen krijgen dat zij het niet waard waren om voor te leven"...
Terwijl ik denk dat nabestaanden uiteindelijk alleen maar een doffe pijn voelen, een open einde, en zich verwonderen over wat machteloosheid vermag.
Mensen die zo'n keuze maken bevinden zich simpelweg in het eenzaamste moment van hun leven, ze zijn letterlijk helemaal uitgeschakeld...
Daarover een mening hebben is voor mij domweg onmogelijk.
En het blijft voor mij een mysterie waarom het voor anderen zo gemakkelijk lijkt te zijn...

1 comment:

Alie said...

Ik zat te denken dat voor sommige mensen een depressie misschien wel niet te behandelen is, net als bij sommige mensen chronische pijn. Alleen snappen de meeste mensen dat niet, lichamelijk pijn is vaak wat beter te begrijpen misschien maar het principe blijft even klote en voor mensen die besluiten uit het leven te stappen was het gewoon teveel.

Tja, en dan heb je nog dit:
http://www.nydailynews.com/ny_local/2010/09/30/2010-09-30_tyler_clementi_may_have_posted_details_of_rutgers_roommates_spying_on_gay_mens_m.html