Hanami 2...

Hanami, dat was waar ik altijd aan dacht als ik aan Japan dacht, het echt bewust vieren van de bloeiende bloemen in de lente.
En aan Harajuku, en dat ik er altijd al graag een keer naar toe zou willen gaan...
Nu kijk ik net als de rest van de wereld verbijsterd naar hoe de helft van een eiland onder de zeespiegel gewoon leeg werd gespoeld, dat er mensen waren die nog gewoon, nietsvermoedend, rond konden fietsen, lopen, rijden terwijl er hele huizenblokken, wagenparken, vliegtuigen en zeewaardige containerschepen aan kwamen drijven in de straat pal ernaast, en dat er nu zowaar nog mensen zijn die dat na kunnen vertellen...
Ik bedenk hoe mooi ik de zee vind en hoe gevaarlijk ze is.
Ik bedenk opeens hoe toevallig het eigenlijk is dat ik geboren ben in Noord West Europa, hoe dat niet mijn verdienste is uiteraard en ik derhalve dus niet trots ben (of kan zijn) op dat feit, maar hoe fijn dat meestal is.
Hoe krankzinnig het eigenlijk is om kerncentrales te bouwen in gebieden met een geschiedenis van regelmatig voorkomende grote aardbevingen, onder de zeespiegel, überhaupt waar dan ook...
Ik bedenk van alles, hier veilig op de bank.