North West.

Ooit waren we in the North-West, Liverpool om precies te zijn en het was er werkelijk buitengewoon troosteloos.
Alsof ik op vakantie ging naar Heerlen, maar dan groter en grijzer.
Veel leegstand, veel geweld, veel verstedelijking.
Geen zoet pastoraal schilderij van het Engeland van Beatrix Potter, meer het post-industriële Engeland van een Dickens on speed...
De mensen bij wie we te gast waren reden een paar kilometer met ons de stad uit om vanuit de auto naar een nep-Tudor-huis te kijken, het was dát of naar Blackpool, maar daarvoor was het weer te slecht, naar verluid.
Ik verlang ook geen Beatrix Potter, ik houd wel van die zogenaamde hardheid van het echte bestaan, en geloof me, daar hebben we het hier over.
Veel mensen trekken namelijk uit pure armoede naar Manchester, Liverpool, Leeds en Bradford, want daar is werk en infrastructuur, de regio er omheen loopt leeg en vervalt, en de steden groeien.
Het noordwesten van Engeland is berucht vanwege de lage kwaliteit van leven, vandaar de associatie met de krimp in oostelijke mijnstreek van Limburg.
Toch kan ik zelfs een stad als Liverpool met mate waarderen, vanwege haar haven, haar Ierse migranten en vreemde gebouwen als de Metropolitan Cathedral die op een fabriek lijkt en toch echt mooi is als je eenmaal binnen bent.
Ik moet er alleen niet te lang blijven, een week was te lang voor mijn spanningsboog.
Ik was zielsgelukkig toen ik de steden achter me kon laten en we doorreisden via Cumbria (door Brontë-country, langs Hadrian's Wall en the Pennines) naar Schotland.
Cumbria krijgt dus een herkansing.

Omdat het wel iets weet te maken van haar troosteloosheid die bijna plechtig is.
Ik heb geen moeite met de soberheid van Cumbria en het Lake District.
Iedereen gaat voor de meren en de bergen, niet de bewoonde gebieden dus, maar ik zie ook uit naar die weinig pittoreske kleine steden, de vergane glorie van Grange over Sands, dat zo graag de grandeur van Brighton of Bath zou willen hebben, maar door haar ligging meer lijkt op een (nog) saaiere variant van Valkenburg aan de Waddenzee, maar waar het dan vreemd genoeg nooit vloed is...
Moerassen, wadden en kale bergen, afwisselend Highlands, Moors en Marches dus, met hier een daar een vergrijsd stadje of een klein kasteel ertussen.
We overwegen nog om uiteindelijk langs het drukst bewoonde deel van Engeland , via Wales naar Oxford te rijden.
Maar misschien ook niet, en potten we onze liquide middelen lekker op om in het najaar naar mijn geliefde North East te gaan.
Hoe dan ook, we gaan pas in juli, but I can hardly wait.