Streetcred...

Shot to pieces.
Mijn lief is er vandaag naartoe.
Naar datgene dat alleen maar goed genoeg is om gehoond en bespot te worden (wat wij dan ook jaarlijks met bijna religieuze overtuiging inclusief puntenlijsten doen als de finale wordt uitgezonden).
Het summum van commercie en middelmatigheid.
De Europese cultuur zoals je hem liever niet ziet.
Het "Uur van de Wolf" heeft er een geweldige tweedelige documentaire over gedraaid.
Niks liefde voor muziek en vrede: politiek en maffia-praktijken staan op de agenda.
Maar de auto zat vol en inmiddels is het feest in volle gang vermoed ik.
Hij zit dus in Düsseldorf en ik zit hier een werkcollege te volgen over digitale didactiek.
Maar mijn "Street-credibility" is tenminste gewaarborgd.
Ik begeef mij uiteraard niet tussen het hossende klapvee dat in polonaise met nationale parafernalia over de markt richting de arena waar het allemaal plaatsvindt sjokt.

Maar mijn Lief wilde het zelf zien, gewoon om dat maffe circus eens van dichtbij mee te maken, en eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er tevens mensen in onze auto zitten die als echte gelovigen bestempeld kunnen worden.
Het zal dus vast gezellig zijn, met veel bier en (vega)Bratwurst.
Ik zit gewoon waar ik hoor bij zo'n gelegenheid, thuis op de bank, met een bakje chips, een puntenlijst op schoot, blij foeterend op de outfits, de act, de clichés en de verkeerd geïnterpreteerde Balkan-versies van wat "hot and happening" is tegenwoordig.
"Boh, bagger! Zero points! Sjalom!"
Ik verheug me nu al op de finale!