What do I know...

Ergens tussen geboorte en dood worden we geacht de zin van dit alles uit te vogelen. Sommigen pakken dat wetenschappelijk aan, anderen laten het een beetje op zich afkomen. Daartussen in zit een enorm groot grijs gebied, waarin ik me meestal bevind. Gisteren had ik een gesprek over theorie en religie met een vriendin. We waren het er uiteindelijk in ieder geval over eens dat we nooit zo goed raad wisten met mensen die een echte diepe overtuiging hebben. Of dat nu een religie, een anti-religie, het boeddhisme of een gedragswetenschap is.
Soms krijg ik te horen dat ik er maar op los leef. Alsof dat niet alles is wat ik kan, gewoon, leven...alsof ik niet probeer tegelijkertijd mijn hart open te stellen voor de mensen die me lief zijn, alsof ik niet probeer me af te vragen hoe ik zonder kleerscheuren door dit labyrint heen kom. Ik weet soms ook wel dat ik op drift ben. Maar ik moet meestal al moeite genoeg doen om mezelf te horen denken, in mijn hoofd is welbeschouwd geen plek meer voor andere sturende stemmen. 
Wanneer iemand me vertelt dat er toch echt iets moet zijn, ook al is niet precies duidelijk wat, maar iets dat ongetwijfeld groter is dan ons allemaal, onbekend maar allesomvattend, kom ik meestal met een "lame-ass"-opmerking over hoe de studie van de geschiedenis me alleen al er van heeft overtuigd dat het maken van een setje afspraken en het volgen van een opperwezen voor welk vaderland dan ook, nog nooit iets positiefs heeft voortgebracht. Hoe harder we een paradijs proberen te creëren op aarde aan de hand van een aantal basic-sektarische regels, hoe groter de puinhoop lijkt te worden.
Het enige dat ik weet is dat er een cyclus is van leven en afsterven en dat dit waarschijnlijk geen enkele zin heeft, maar gewoon is. Dat lijkt heel schraal, maar het is wel iets dat al door de neanderthalers opgemerkt werd. Daar zouden we het bij moeten laten, maar het schijnt in onze genen te zitten dat we hier een diepere betekenis aan willen geven. Alsof het feit dat we in alle culturen dezelfde verwondering delen over dit totaal los van ons staande en niet te stoppen proces niet al wonderlijk genoeg is. Het feit dat we in staat zijn om diezelfde verwondering te delen zou ons moeten verbinden.
In plaats daarvan komt ons ego opeens met een luidruchtig orkestje en veel vlagvertoon de hoek om en vertelt ons hoe superieur onze eigen uitleg is over dit fenomeen, en veiligheid zit hem kennelijk in getallen, "wie niet hetzelfde denkt als ik is gek" en vul de rest maar in...  
Alles waar een duidelijke te volgen methodiek aanhangt, met een vast aantal regels en een paar rituelen en, de hemel verhoedde, ook nog een opperwezen, is voor mij vaak een aanleiding om me volledig terug te trekken. Ik heb liever vragen dan antwoorden. Ieder antwoord dat iemand heeft gevonden, roept bij mij toch meestal twintig nieuwe vragen op. Ik probeer inmiddels te leren te leven met de gedachte dat er misschien gewoon geen antwoorden zijn. Ik leef kennelijk graag in verwondering.